Minder
dan een maand geleden wist ik amper welke pedaal de koppeling, welke de rem en welke
de gas was, en had ik mij nog nooit van m’n leven in het verkeer gewaagd achter
het stuur van een auto.
Over
minder dan een maand mag ik een blauwe ‘L’ kleven op de achterruit van een
auto, in die auto stappen en ermee wegrijden naar eender waar. Maar niet
voordat ik heb gevraagd of ze die ‘L’ niet in het roos hebben!
In
minder dan een maand tijd heb ik heel veel geleerd, en dan vooral dat je heel
veel dingen kan leren in minder dan een maand tijd…
 |
| Rijden, Rouge, rijden! |
Een week na m’n eerste rijles begon ik
met veel meer zelfvertrouwen aan m’n tweede les. Deze keer moest ik meteen
plaatsnemen achter het stuur. In het begin was het terug eventjes wennen, maar
gelukkig reed ik toen nog rond op voor mij bekende banen. Eén van de grootste
moeilijkheden blijkt het feit dat ik absoluut geen wegen ken. Ik ken mijn stad
– eigenlijk zelfs maar de helft daarvan – en dat is het. Zodra we die grens
over zijn, bevind ik me op onbekend terrein. Wegen duiken op uit het niets, een
tof grasveldje blijkt een middenberm, zijstraten blijken opritten…
Een tweede probleem is dat ik absoluut
nog niets reflexmatig doe. Wanneer mijn rij-instructeur zegt dat ik aan het
einde van de weg naar rechts moet, dan begint bij mij een heel denkproces. Stap
1: pinken – stap 2: remmen – stap 3: koppeling induwen – stap 4: naar 2de
gaan – stap 5: alle pedalen loslaten – stap 6: sturen – stap 7: gas geven. Soms
heb ik al die stappen niet op tijd doorlopen, soms wissel ik stappen om en soms
vergeet ik er eentje. Compleet normaal, volgens mijn instructeur. Compleet
debiel, volgens mij.
De tweede les stond in het teken van het
vertrek op de helling. We reden naar een steile helling waar geen verkeer komt,
we zetten de radio uit en mijn instructeur verklapte mij de techniek om te
vertrekken op een helling. Het voelde alsof ik plots werd toegelaten tot een
select groepje insiders en ik hun geheim mocht delen. Ik luisterde ontzettend
aandachtig omdat ik wist dat dit moeilijk zou zijn. Nu ja, dat zegt iedereen toch altijd.
Nu zeg ik jou: iedereen liegt. Ik denk
eerder dat het grote geheim is dat vertrekken op een helling eigenlijk helemaal
niet zo moeilijk is. Het is alsof iedereen die kan rijden heeft afgesproken om
te doen alsof, zodat iedereen die niet kan rijden bang zou zijn. Als je de
stapjes volgt, is vertrekken op een helling verre van moeilijk. Ik bolde geen
millimeter achteruit en heb m’n auto geen rare dingen laten doen als schokken
of stilvallen. Ik verbaasde mezelf, maar niet m’n instructeur, die weer de
woorden ‘talent’ en ‘aanleg’ liet vallen.
Ik begon hem bijna te geloven tot… ik
stilviel op een kruispunt op een helling. De allereerste keer tijdens m’n
rijlessen. Mijn spontane reactie was ‘Sorry!’ roepen, wat mijn instructeur
hilarisch leek te vinden. Hij zei me dat dit normaal was en vergeleek het met wandelen
op de stoeprand tegenover wandelen op de rand van het dak. Beide randen zijn
even breed, maar toch gaat het beneden een pak makkelijker dan boven. Deze keer stonden
er auto’s achter mij, met mensen die allemaal gehaast waren en door het groen
wilden, wat zorgde voor een beetje stress. Een andere factor is het feit dat de
radio opnieuw aanstond, waardoor ik de motor niet goed hoorde en ik m’n
koppeling te vroeg loste.
Vroeger zou ik hebben gefocust op het
feit dat ik was stilgevallen, nu focus ik op het feit dat ik weet hoe dat komt.
Ik begin te begrijpen hoe een motor werkt en ik kan er zelfs al naar luisteren.
Hem leren voelen, is de volgende stap. We weten immers allemaal dat ik later in
m’n autootje luidkeels zal zitten meezingen met de radio of een cd. En ik denk
er nog niet aan die af te zetten telkens wanneer ik aan een helling kom.
Deel II: aMuse Rouge op de helling
Reacties
Een reactie posten