Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit mei, 2013 tonen

Sapling 1: Van hard en bitter naar zacht en zout

Saplings zijn kleine verhaaltjes over eten, mini puzzelstukjes uit de culinaire geschiedenis. Het zijn ‘eetjesweetjes’ en ‘spijsheden’. Maar ik noem ze ‘saplings’, want dat klinkt lief. En er zit ook wel meer achter. Het woord is afgeleid van het Latijnse werkwoord ‘sapere’. Dat betekent zowel ‘wijs zijn’ als ‘smaken’. En woorden die op ‘-ling’ eindigen zijn altijd schattig. Dat geldt ook voor woorden op ‘-let’. Maar ‘saplet’ bestaat niet en ‘sapling’ wel. Dat is Engels voor ‘jonge boom’. En een boom staat ook weer symbool voor wijsheid. Bron: Bert, J & De Beule, R (2012). Het soepblik van Napoleon. De geschiedenis van Europa in 25 gerechten.

Het zalig zondeloze broodje avocado-tomaat

Meestal maak ik aan de hand van mijn weekmenu’s een zorgvuldig opgesteld boodschappenlijstje en probeer ik uit de winkel niets mee te brengen dat niet op mijn lijstje staat. Maar af en toe, wanneer ik in de groenteafdeling van de supermarkt kom, kijk ik even naar links en naar rechts, en floep ik dan snel een avocado (soms twee!) en wat extra tomaten in m’n winkelkar, alsof ik plots deel uitmaak van een of andere slechte spionagefilm en ik iets aan het doen ben wat het daglicht niet mag zien. Enkele dagen later doe ik dan net alsof ik er niets aan kan doen dat er ineens een rijpe avocado in de fruitmand ligt, en dat ik dus geen andere keuze heb dan dit broodje nog eens te maken. Ah ja, want een avocado weggooien, dat doe je toch niet, zeker? De straf daarvoor is immers eeuwige spijt. Ik verdenk mezelf ervan zo omslachtig te werk te gaan omdat dit zo zalig zondig smaakt. Bree van Desperate Housewives dacht het ook al: ‘ Anything that good has got to be sinful. ’ Ik moet mezelf er

Weekmenu 21: May I just say, I love you, May?

Je regen en je kou doen me bijna vergeten waarom ik van je hou. Maar dan struikel ik weer over een feestdag. Eentje waarvan ik de naam of de reden nooit heb geweten, maar die het me nooit meer doet vergeten. May I just say I love you, May? Het witte  goud WEEK 21: MAY I JUST SAY, I LOVE YOU, MAY? Vrijdag 17 mei 2013 Broodje avocado-tomaat met courgetteslaatje (veggie) Zaterdag 18 mei 2013 Terriyakikip met wortelpuree Zondag 19 mei 2013 Asperges met roerei, gerookte zalm en citroenpasta Maandag 20 mei 2013 Spaghetti Dinsdag 21 mei 2013 Insalata Tricolore  (veggie) Woensdag 22 mei 2013 Autorijles 2 : snel voorverpakt gedoe (gevulde tortelinni) Donderdag 23 mei 2013 Pasta pestoroom Broodje avocado-tomaat – Wie dit nog nooit heeft gegeten, moet meteen naar de winkel rennen en een avocado gaan kopen! Broodje avocado-tomaat – Wie dit nog nooit heeft gegeten, mag niet verder

‘It’s the end of an era…’
– Carrie Bradshaw

Once upon a bit later in May, 2011. Ding-dong. Het is 20:30. Zenuwen gieren door m’n lichaam terwijl ik sta te wachten voor de deur van het huisje waarop ik maar beter verliefd kan worden. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn om elke dag thuis te komen in deze straat, elke dag door deze voordeur mijn Wonderland te betreden. Ik kijk naar boven. Langs buiten lijkt het een gewoon rijhuis, al merk ik wel het speciale raam op. Zo’n raam dat je soms in films ziet, eentje dat een beetje uit de gevel springt. Een ‘erker’, leer ik later van m’n mama. Vooral langs binnen geeft dat een heel mooi, ruim en licht effect. In die films toch. Ik vind het een heel aangename verrassing. Het huis scoort al meteen puntjes. De deur gaat open en tovert m’n ondeugend glimlachend liefje tevoorschijn. Ik zie zijn blik de mijne inschatten: “zijn er al ademhalingsoefeningen nodig?”, zie ik hem zich afvragen. “Nog net niet” is het stille antwoord op zijn ongestelde vraag. Ik betreed het huis, op

Later's early

Once upon a warm May day, 2011… Het is dinsdag 24 mei, 19:00. Ik sta in de keuken. De champignonsoep die ik enkele dagen daarvoor voor het eerst heb gemaakt, staat te koken, de lasagnesaus met extra veel groentjes (tomaten, worteltjes, courgette, ui, pastinaak en raapjes) te pruttelen. Mijn liefje benadert me. Er is een huisje dat zijn mama en haar vriend willen kopen. “Voor ons misschien later, om te huren…”, zegt hij. Het overvalt me, maar ik laat me niet meeslepen. Er was immers ook een huis aan de andere kant van Lier en daarna een appartement in Berchem, herinner ik mezelf. Huizen en appartementen zijn vaak maar vage, veranderlijke plannen, heb ik geleerd. Bovendien is “later” nog ver weg, weet ik. Mijn liefje moet na dit schooljaar nog minstens twee jaar studeren. Het is nog geen tijd voor later. De enige plannen die nu af en toe concreet vorm krijgen, zijn soep en lasagne. We hebben nooit meer dan enkele gestolen uurtjes en zo nu en dan hele dagen van onbezorgdheid tusse

Pasta met tapenade van paddenstoelen & olijven

In haar boek ‘De smaakbijbel’ legt Niki Segnit veel beter dan ik dat kan uit waarom de combinatie van paddenstoelen en harde kaas (bv. Parmezaan of Grana Padano) zo lekker is. Ze omschrijft ook hoe ‘onder invloed van knoflook zelfs de flauwste champignons weer iets op hun intens smakende wilde neven gaan lijken’ en hoe ‘peterselie (] een heerlijk grassige nuance [geeft] aan de volle, aardse herfstsmaak van paddenstoelen’. Paddenstoelen en ui (of sjalot) zijn volgens haar ‘warm, zacht en uitnodigend als een paar pantoffels van schapenvacht’. En ook met de heerlijke combinaties van olijven met citroen en olijven met knoflook is Niki Segnit al bekend. Wat ze – in haar boek althans – over het hoofd heeft gezien, is dat ook paddenstoelen en olijven voor een mooi samenspel van smaken zorgen. Onderstaand recept is dan ook the best of all possible worlds . Een schilderijtje: pasta met tapenade van paddenstoelen & olijven, met kruidenolie Wat heb je nodig voor twee personen

Lasagne Parmigiana

Als je Merlot en mij vraagt naar ons favoriete veggie gerecht, dan antwoord ik meteen ‘ Parmigiana di Melanzane ’ en Merlot ‘ dat één met die aubergines ’. We bedoelen allebei hetzelfde. Ik heb ondertussen al 347 verschillende dingen gemaakt sinds het patatjestijdperk bij de mama zo’n anderhalf jaar geleden officieel eindigde, en van al die dingen is mijn Parmigiana   het gerechtje dat tot nu toe al het vaakst is teruggekomen. Ik zou dit gerust elke week kunnen eten, maar dan zien jullie dat in de weekmenu’s op mijn blog en dan zou ik mij, om een of andere reden die zelfs ik niet helemaal begrijp, schamen. Zelfs als je ‘veggie’ weglaat, en gewoon vraagt naar onze favoriete gerechten, dan haalt de Parmigiana   bij mij met gemak de top 5 en bij Merlot ook zeker de top 10. Maar omdat ik ook echte carnivoren wil laten meegenieten, maakte ik eens een versie met vlees. Als je kiest voor veggie (wat ik nog steeds aanraad), moet je dit recept volgen. Kies je voor vlees, doe het dan zo.

Weekmenu 20: ‘L’aMuse Rouge

IK HEB MET EEN AUTO GEREDEN! Oké, oké, Merlot en ik hebben ook lekker gegeten en zo, maar IK HEB MET EEN AUTO GEREDEN! Met een echte, hé. Voor de eerste keer in het verkeer. Wie mij in het echt kent, weet dat dit redelijk wereldschokkend is. Dus whatever else er deze week nog is gebeurd, ik zou het niet meer weten, want dit zal altijd de week zijn waarin ik VOOR HET EERST MET EEN AUTO IN HET VERKEER HEB GEREDEN! And I rocked my ‘L’! Misschien was het beginnersgeluk of misschien ben ik gewoon een natuurtalent *ahem* maar het ging écht goed. Voor de eerste keer wel, hé. Ik ga hier nu niet overdrijven (al is het daarvoor misschien wel te laat). Uiteraard heb ik ook domme dingetjes gedaan. Maar geen van alle mogelijke rampscenario’s die ik op voorhand had bedacht, heb ik in het echt veroorzaakt. Iedereen leeft nog, en al die dingen. En zo, met alleen maar overlevenden, zit mijn eerste officiële rijles erop. Nog negen te gaan! WEEK 20: ‘L’AMUSE ROUGE Vrijdag 10 mei 2014     

Weekmenu 19: Contre-la-montre

Twee weken geleden al bedacht ik een gewéldige titel voor dit weekmenu. Helaas besliste de realiteit – of beter gezegd de tijd – dat die er eigenlijk niet bij past. Hoewel je er bijna over struikelt, telt mei blijkbaar nog lang niet genoeg feestdagen om even wat blogademruimte te creëren. Mijn weekmenu’s komen elke week later online, mijn recepten stapelen zich op en mijn hoofd loopt over van onuitgewerkte ideeën. Een dag telt toch nog steeds 24 uur, hé? Heeft iemand dat eigenlijk al wel eens nagekeken? Misschien moeten we trouwens ook eens vraagtekens plaatsen bij het feit dat het al mei zou zijn. Ik bedoel maar: wat is dat met die regen en die kou, zeg? Soit, zolang het jaartal van mijn weekmenu’s nog actueel is, zal ik maar niet opgeven, zeker? Couscoussalade met forel en fruitjes WEEK 19: CONTRE-LA-MONTRE Vrijdag 3 mei 2014                 On verra (Pasta Oil & Vinegar) (veggie) Zaterdag 4 mei 2013              Salade Caprese met meloen & ham Z