Het Begin van een Tijdloos Prinsessenverhaal

Once upon a February day in 2010…

Natuurlijk mis ik Illiveris niet. Drie maanden geleden kende ik hem nog niet eens. Is het nog geen drie maanden geleden? Ik kan me niet meer herinneren hoe het was zonder hem. Met wie had ik eindeloze conversaties? Naar wie of wat keek ik uit? Aan wie dacht ik de hele tijd? Wat deed ik de hele tijd?

De tijd doet anders sinds ik Illiveris ken. Tijdens zijn blok, toen we enkel konden uitkijken naar onze vaste nachtelijke internetafspraak, tikte hij trager. Terwijl we dan praatten, raasde hij echter ongenadig en onverklaarbaar verder. De seconden en minuten tikten veel te snel weg. Wanneer Illiveris echt bij me is, kan ik zelfs de uren niet meer bijhouden. De tijd ontsnapt mij. Heel eventjes verdwijnt hij helemaal en wordt alles tijdloos.

Maar eigenlijk is dat niet verwonderlijk. Ik heb er zelfs een verklaring voor. Wanneer ik Illiveris leerde kennen, werd ik Briseis, zijn Prinses. Hij liet mij binnen in zijn wereld. En wanneer ik daar ben, neemt hij me mee over de grenzen van het gewone, naar zijn universum, dat het best kan worden omschreven door het woord ‘fantasie’. Hij toont mij dromen. Ik voel mij een personage uit het mooiste boek dat ik nooit heb gelezen. Het ietwat cynische meisje dat ik al m’n hele leven ken, is nu Prinses Briseis, de hoofdrolspeelster in Illiveris’ dromenwereld, vrij van tijd en onbegrensd in ruimte.

We doorklieven de lucht op vliegende pony’s. We dansen de Melkweg. We schrijden door wolkenpaleizen. Ik draag jurkjes van gesponnen sterrenstof. We drijven op eikenblaadjes en rusten temidden van kersenbloesems. We lopen over regenbogen van vergeten kleuren. We zijn personages uit de Oosterse mythologie. Er grazen schapenwolkjes en het sneeuwt er donzelingetjes. We beleven bedtijdverhalen. We leven dromen.

Natuurlijk mis ik Illiveris. De tijd staat stil. Prinses Briseis is eventjes verloren. Ze kan alleen maar hopen dat het ontbreken van een normaal tijdsverloop betekent dat haar tijd met hem nooit hoeft te eindigen.

Geschreven op: 12 februari 2010

Reacties

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Klik om verder te gaan

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen

Klik om verder te gaan

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri

Klik om verder te gaan

aMuse Rouge

Zoeken in deze blog