Once upon an April day 2010…
Samen een warm, zacht bedje opzoeken met mijn liefje was de perfecte afsluiter van een perfecte avond. En toen ik ’s morgens mijn ogen opende, kon al het moois dat ook deze nieuwe dag ongetwijfeld voor mij in petto had opnieuw beginnen. Ik combineer verschillende filmgenres: fantasie, musical, komedie en romance. En ik heb het gevoel dat ik er ook een nieuw heb ontdekt: het decadente sprookje.
Bij Illiveris worden dromen die ik niet
durf dromen werkelijkheid.
Alles waarvan ik dacht dat het niet
bestond behalve in de filmwereld binnen de stadsmuren van Hollywood, blijkt
echt waar te zijn. Je kan echt wakker worden door het priemende zonlicht in de slaapkamer
om dan te merken dat je liefje liefdevol en glimlachend naar je aan het kijken was
terwijl je sliep. Mensen maken samen koffie en ze zingen en dansen ’s ochtends
echt in de keuken nadat ze al leunend tegen het aanrecht verse fruitsla hebben
gegeten. Filmochtenden bestaan.
Het kan echt leuk zijn om met zijn
tweetjes Trivial Pursuit te spelen op bed. Werkelijk uren kunnen voorbijgaan in één seconde wanneer je druk bezig bent
met spelen, stoeien, snoezelen en snuffelen. Filmavonden bestaan. Meisjes
dragen een jurk, jongens een kostuum. Ik leef in een film. Het is niet een fake
take 22, het is allemaal spontaan en sprookjesachtig waar.
Sinds ik Illiveris ken, waag ik me niet
meer aan voorspellingen of verwachtingen. Geen enkele voorspelling komt in de
buurt van de waarheid, geen enkele verwachting wordt niet overtroffen. De
realiteit straalt meer dan eender welke droom op elk moment sinds de Velvet Lounge, maar nooit waande ik me zo in Wonderland als op 7 april, de
dag dat we normaal eindelijk Avatar of
Shutter Island zouden gaan kijken in de cinema, iets wat we al proberen
sinds 2 februari. Wist ik op dat moment veel dat onze eigen film beleven ook
tot de mogelijkheden behoorde en eindeloos veel mooier zou zijn dan eender wat
Hollywood kan bieden.
Illiveris belde me op om me uit te
nodigen naar Oud Sluis, het driesterrenrestaurant van Sergio Herman. Fandango, de vriend
van Myrtille, Illiveris’ mama, had iets te vieren en nodigde ons uit. Ook
Gourmand en Maure – Illiveris’ nonkel en tante – en een bevriend koppel
zouden erbij zijn. Al hoorde ik amper nog iets van wat Illiveris na het woord
‘driesterrenrestaurant’ zei. Drie!
Sterren! Restaurant! Ik stond bijna te gillen in de toiletten op mijn werk.
Hoe kan je daarop ‘neen’ zeggen? Sorry, ik bedoel eigenlijk, waarom zou je daarop ‘neen’ zeggen? Er
is gewoon geen manier en geen reden, en al zeker niet Het Nieuws. Snel nam ik dan
ook een halve dag verlof.
Om 16.00 stond Illiveris me buiten op te
wachten. Ik verliet gretig het vtm-gebouw. Niet het Kleurt-je-dag-plein maar Illiveris
zorgt voor kleur in mijn dag. Wanneer ik plaatsnam in zijn Volkswagen Cabrio, liet
ik de grijze omgeving van het dagdagelijkse achter mij en stapte ik binnen in
onze Wondere Wereld, helemaal klaar om meegevoerd te worden in de ongedroomde
droom.
Het begin van die droom leidde ons naar
Lier, onze stad, en meer bepaald naar mijn slaapkamer, waar ik een geschikt
kleedje uitzocht, en mijn badkamer, waar ik zorgde voor bijbehorende make-up.
Illiveris vond dat ik er mooi uitzag. Het is overbodig te zeggen dat ik
hetzelfde vond van mijn liefje in zijn gilet. Tijdens onze filmochtenden betrap
ik er mezelf vaak op dat ik naar mijn nog doezelende duts lig te kijken,
onbewust zijn wangen, zijn neus en zijn lippen streel en stilletjes voor mezelf
vaststel hoe adembenemend mooi ik hem wel vind.
Daarna gingen we naar mijn liefjes huis
om te wachten op het vervoer dat ons naar Nederland zou brengen. Hij deed
daarover heel geheimzinnig en enthousiast. Toen ik buiten stapte, zag ik waarom.
Een grote witte limousine stond op ons te wachten, een hummer. Dat bezorgde
deze Prinses nog meer zenuwpjes dan ze al had. Ik moest er echter snel aan
wennen. Behoedzaam zette ik een paar stapjes dichter naar de hummer en nestelde
ik mij op een bankje naast mijn liefje, zijn omarming stelde mij gerust. Ik
moest mij gewoon laten overdonderen. Daar kon ik meteen mee beginnen wanneer ik
ook nog eens een glaasje champagne aangeboden kreeg. Ik genoot van mijn eerste
rit in een limo naast de meest bijzondere persoon in mijn leven. Het klopte
ergens wel.
Na een magische rit van ongeveer
anderhalf uur kwamen we aan. Onze jas werd aangenomen en we werden naar onze
tafel begeleid. Sergio Herman, de driesterrenchef zelf, kwam ons eventjes
persoonlijk verwelkomen, waarna de culinaire verwennerij meteen begon met nog
meer bubbels, gevolgd door verschillende amuses met zo veel verschillende
vreemde ingrediënten, waarvan ik enkel babykomkommer heb onthouden. Wat het ook
was, het was het lekkerste wat ik ooit al heb gegeten. Het woord
‘smaakexplosie’ kreeg die avond betekenis voor mij. Na elke amuse dacht ik een
nieuwe favoriet te hebben. Elk minigerechtje was beter dan het voorgaande en
beter dan het volgende.
 |
| Eerste amuse |
 |
| Tweede amuse |
 |
| Derde amuse |
 |
| Vierde amuse |
 |
| Vijfde amuse |
Daarna volgde een menu dat uit maar
liefst zes gangen bestond. Het merendeel van de ingrediënten had ik nog nooit
gegeten of kende ik niet eens. Maar de hele avond zat vol verrassingen, en ik
onderging ze met alle plezier. Dingen die ik normaal niet zo graag eet, waren
plots onbeschrijfelijk lekker. De borden en bereidingen, waren kunst. Alle
zintuigen werden verwend met de volgende gerechten:
langoustine
inktvis ravioli,
salade-zeekool-komkommer.
puntradijs,
postelijn, vinaigrette en crème crue.
coquille
hoppescheuten, jonge rauwe bloemkool,
biergelei en vinaigrette van morilles.
zeeuwse kreeft
salade van jonge spinazie, bleekselderij en groene appel,
kiemzaadjes en reblochonmelk.
krab
groene asperges uit ‘pertuis’, emulsie van ruccola,
gumbavaricotta en coulis van krab met verveine.
anjou duif
geroosterd met hazelnoot, schorseneer,
gnocchi met ganzenlever, zilveruitjes en jus van duif.
assortiment
van onze kazen
of
desserts
chocolat bar, pinda, karamel en pinda.
‘ricefields’ melk en passievrucht.
my favorite citrus 2010.
 |
| Eerste gang |
 |
| Tweede gang |
 |
| Derde gang |
 |
| Vierde gang |
 |
| Vijfde gang |
 |
| Eerste dessert |
 |
| Tweede dessert |
 |
| Derde dessert |
Ook de koffie werd vergezeld van een
aantal proevertjes.
 |
| Eerste koffiehapje |
 |
| Tweede koffiehapje |
 |
| Derde koffiehapje |
 |
| Vierde koffiehapje |
We vroegen die avond veel van onze maag want bij elk
gerecht hoorde ook nog eens een aangepaste soort wijn:
-
Te Muna Road Sauvignon Blanc, Craggy Range,
Martinborough, 2008
-
Vieilles Vignes Eparses, Domaine de Belliviere, Coteaux
du Loire, 2004
-
Cuvee Roucaillat, Comberousse Paul Reder Vigneron,
Coteaux du Languedoc, 2007
-
Director’s Cut Chardonnay, Francis Ford Coppola,
Russian River Valley, 2007
-
Meandro, Quinta Vale de Meao, Douro, 2007
-
Rivesaltes
Hors d’Age 1978
-
Late Harvest Tokaji, Patricius, Hongarije, 2003
Normaal proef ik nooit het verschil
tussen twee wijnen. Ook dat veranderde die avond. Wijn drinken was genieten.
Vooral de tweede en de zevende fles maar ook wel de vierde en eigenlijk al de
rest. Ik heb het gevoel veel nieuwe dingen te hebben ontdekt die avond.
Samen een warm, zacht bedje opzoeken met mijn liefje was de perfecte afsluiter van een perfecte avond. En toen ik ’s morgens mijn ogen opende, kon al het moois dat ook deze nieuwe dag ongetwijfeld voor mij in petto had opnieuw beginnen. Ik combineer verschillende filmgenres: fantasie, musical, komedie en romance. En ik heb het gevoel dat ik er ook een nieuw heb ontdekt: het decadente sprookje.
De avond van zeven april 2010 is een
herinnering die op de grens ligt tussen droom en werkelijkheid. Soms kan ik
zelf niet geloven dat het mij allemaal echt is overkomen. Maar dat kan ik
eigenlijk zeggen over elk moment dat ik met Illiveris doorbreng. Wanneer ik het
het minst verwachtte, ben ik in mijn eigen sprookje beland. Hoe dan ook, ik ben
klaar om mijn verhaal grenzeloos te verkennen en er eindeloos van te genieten,
met al mijn zintuigen. Ik kan haast niet wachten om te (be)leven hoe het
verdergaat.
Reacties
Een reactie posten