Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen ...
Pompoenen
en ik, het is lang geen voor de hand liggende combinatie geweest. Pompoen kende
ik eigenlijk alleen in de vorm van soep. En van pompoensoep herinner ik me
vooral dat Mer, mijn moeder, ze nooit maakte en dat ik ze de enige keer dat ik
ze proefde in mijn kindertijd – gekregen van een buurvrouw – niet graag lustte.
Maar wie ben ik om een pompoen geen tweede kans te geven? Zeker wanneer je er drie krijgt van diezelfde buurvrouw wegens een overdaad aan pompoenen in haar moestuin. Dus, ik zat met drie pompoenen en één vraag: wat kan je eigenlijk allemaal doen met
een pompoen?
Reacties
Een reactie posten