Woordenstorm

Once upon a December day 2010…

Elke dag komt er een moment waarop ik m’n maag voel ineenkrimpen. Het wordt iets moeilijker om te ademen. Ik word angstig. Dat moment doet zich meestal voor aan het einde van weer een nieuwe dag. Er is er weer één voorbij, denk ik dan. Elke dag is een nieuwe dag dat ik niet heb gedaan, dat wat ik niet weet wat ik moet doen. Met elke nieuwe dinsdag is er zelfs een hele nieuwe week voorbij. En sinds vandaag kan ik zelfs al spreken over een maand. *Cringe* Ik heb nog steeds geen actie ondernomen. Ik heb zelfs nog steeds geen actieplan. Geen voor op korte termijn en al helemaal geen voor op lange termijn.

Dat komt wellicht doordat ik mezelf niet toelaat om erover na te denken. Sommige dingen ban ik al zolang – als in: sinds m’n kleutertijd – uit m’n gedachten dat het onmogelijk lijkt geworden om er langer dan twee minuten bij stil te staan. Soms probeer ik erover na te denken, maar er komen altijd andere gedachten tussen. Eender welke andere gedachten. Dit neerschrijven vergt een enorme mentale inspanning. Ik mag niet aan Illiveris gaan denken. Ook niet aan Pamplemousse, mijn kleinste grootste liefste schat van een hondje. Ik mag geen liedjes beginnen zingen in m’n hoofd of vluchten in de wereld van een spelletje, een tv-programma of een boek.

En neen, dit is ook niet het moment om kapselinspiratie op te doen voor de feestdagen. Zelfs niet wanneer Yunomi mij erover aanspreekt in een mail. Wat! Oh nee, heeft werkelijk iedereen al een plan wat betreft zijn haarstijl met de feestdagen? Hoe kan ik dit over het hoofd gezien hebben? Hoe kan ik in godsnaam zo achterstaan met zulk een essentieel onderdeel van de feestvreugde?

Mijn haar ruikt trouwens extra lekker vanavond. Ik heb het net gewassen met een nieuwe shampoo. Bananenshampoo van The Body Shop. Dat klinkt raar, maar eens de shampoo is uitgespoeld, laat hij een lekkere geur achter, en helemaal niet zo banaanachtig als je zou vermoeden. Eigenlijk eerder kapperachtig. Misschien gebruiken die wel allemaal shampoo met banaan. Dat zou je haren trouwens doen glanzen. Maar die van mij glanzen sowieso al. Ik ben echt blij met mijn rode haren. Maar goed, laat ik maar een mentale nota maken dat ik moet nadenken over wat ik ga doen met mijn mooie rode haren met kerst en oudjaar. Nu ik erover nadenk, ik heb zelfs geen idee wat ik make-upgewijs ga doen. Ik heb niet eens een foundation en ik lees overal dat dat zowat de hoeksteen is van het hele make-upgebeuren. Paniek! Ik heb dringend een plan nodig.

Wacht eventjes.

Na vijf paragrafen moet ik mezelf er al aan herinneren dat ik naast mijn haar en make-up ook nog een ander belangrijk plan heb uit te werken. Iets wat ik al meer dan een maand uitstel. Of eigenlijk al meer dan een jaar. Dit is het enige punt – naast haar en make-up dan klaarblijkelijk – waarop ik uitstelgedrag vertoon. Maar is het eigenlijk wel een goed idee om mezelf zo te willen forceren? Ik hoor altijd dat dat toch niets goeds oplevert. Allez, ik denk dat ergens gelezen te hebben of zo. Het kan ook gewoon mijn eigen logica zijn. Maar desalniettemin, misschien moet ik er een nachtje over slapen? Volgens mij heb ik het woord ‘desalniettemin’ nog nooit luidop gebruikt.

Langs de andere kant heb ik er natuurlijk al wel 28 nachtjes over geslapen. Slaap blijkt niet alles op te lossen. Misschien kan slaap wel mijn gebrek-aan-foundationprobleem oplossen. Slaap schijnt goed te zijn voor de huid. Water is dat ook. Misschien moet ik mij toch echt gaan toeleggen op meer water drinken. Ik heb het gevoel dat ik dat nog nooit écht met heel veel toewijding heb geprobeerd.

Dat zou trouwens ook goed zijn tegen mijn cellulitis. Al beweert mijn liefje dat ik dat niet heb. (Yeah right.) Ik zou mezelf eigenlijk echt wel eens door zijn ogen willen zien. Dat zou al veel van mijn hang-ups oplossen. Maar ik hou er wel van dat hij mijn flaws niet ziet. En wie weet, tegen de tijd dat hij ze wel begint te zien, kan ik ze al hebben opgelost met water. Dat ga ik proberen. Misschien moet ik er ineens maar mijn goed voornemen voor het nieuwe jaar van maken. Veel meer water gaan drinken en nog gezonder gaan eten.

Kon water dit probleem ook maar voor mij oplossen. Neen, ik mag niet voor alles op water rekenen. Ik moet nu echt wel eens zelf een oplossing gaan verzinnen op mijn probleem waar het hier over hoort te gaan. En ik moet dat bewust doen. Mijn onderbewustzijn laat me toch maar in de steek. Het weigert een oplossing voor me te dromen. Ik moet vooral goed onthouden dat zelfs wanneer ik er niet aan denk, het probleem wel blijft bestaan. Ik kan me niet verstoppen onder mijn dekens. Met een warmwaterkruik. Want zelfs die twee samen kunnen geen volledige mens uit mijn leven doen verdwijnen. De verhalen zijn niet waar, niet alles lost zichzelf op. Ik heb het een kans gegeven, maar er is in al die tijd enkel sneeuw uit de lucht komen vallen en er zat echt geen oplossing tussen verstopt.

***

Oké oké, uiteraard ben ik weer gaan slapen met een warmwaterkruik en zonder oplossing. Maar het was al 0.45 geworden. Mijn huid ziet er wel goed uit vanmorgen.

Dus, dingen die overduidelijk niet werken:

• Mezelf willen forceren om een oplossing te vinden.
• Er alles uitflappen wat in mij opkomt in de hoop dat er zinnige dingen gaan tussenstaan.

Misschien moet ik proberen om alles eens chronologisch te vertellen en daar mijn tijd voor te nemen. Het moet niet meteen. Het moet ooit. En in stukjes. Zelfs al neem ik kleine stapjes, op een dag kom ik er wel, want dat is logica, en niet enkel die van mij.

Geschreven op: 21 december 2010.