Doorgaan naar hoofdcontent

Voor mij een roze ‘L’ graag – Deel IX: aMuse Rouge deed het allemaal

Amper anderhalve maand geleden wist ik amper welke pedaal de koppeling, welke de rem en welke de gas was, en had ik mij nog nooit van m’n leven in het verkeer gewaagd achter het stuur van een auto.

Weldra mag ik een blauwe ‘L’ kleven op de achterruit van een auto, in die auto stappen en ermee wegrijden naar eender waar. Maar niet voordat ik heb gevraagd of ze die ‘L’ niet in het roos hebben!

In amper anderhalve maand tijd heb ik heel veel geleerd, en dan vooral dat je heel veel dingen kan leren in amper anderhalve maand tijd…

Rijden, Rouge, rijden!

Na de Podrace van de vorige dag, had ik alles geleerd. In theorie althans. In de praktijk blijf ik dezelfde foutjes maken alsof ik het hoofdpersonage ben in de film MementoZo moet mijn instructeur mij er altijd, maar echt àltijd, aan het begin van mijn les aan herinneren dat ik de handrem moet afzetten. Mijn antwoorden evolueerden van “ah, ja” naar “oeps, inderdaad”, naar “oh, ja” naar “hoe kan ik dat nu telkens vergeten?” naar “normaal ben ik echt zo stom niet, hoor” naar “volgende keer ga ik eraan denken!” naar “dit kan toch niet meer!” naar “ik wist dat ik iets vergeten was, hé!” naar een schaterlach. Ja ja, good times in die auto.

Bovendien ben ik ook niet zo goed in het daadwerkelijk afzetten van die handrem. Bij mij is dat iets waar twee handen en een niet zo gracieuze beweging voor nodig zijn. Zou het onflatteus afzetten van de handrem iets zijn waarvoor examinatoren leerlingen buizen?

Al denk ik dat ik meer kans heb om te buizen door iets anders waar ik niet goed in ben: borden spotten. De kleinste details, zoals een kommaatje te veel of te weinig, vallen me op, maar soms zie ik niet wat er vlak voor mij gebeurt. Zouden daar pilletjes voor bestaan?

Hoewel de Belgische banen bomvol borden staan, ben ik degene die erin kan slagen ze allemaal te missen. Zo vraag ik soms “naar waar moet ik nu?” op plaatsen waar de rode borden met een witte streep bijna in m’n neus bijten en drie van de vier richtingen tot verboden gebied maken. Mijn rij-instructeur wordt er niet boos om – ik vraag het dan ook met m’n meest onschuldige hoge meisjesstemmetje – maar als ik die vraag op mijn examen stel, dan weet ik al dat het antwoord “terug naar het examencentrum” zal zijn.

Misschien moeten ze de straten waar je niet in mag, aanduiden met een bord met een spin op en de straten waar je wel in mag met een bord met een puppy op? Want iedereen wil toch naar de puppy en niet naar de spin? Die borden zou ik wel zien hoor! Veel duidelijker ook. Wat zegt zo’n streep nu?

Nog iets waarvoor ik veel kans maak om te buizen: ik heb verkeerssituaties altijd pas door wanneer ik er al voorbij ben. Zo zit ik op het volgende kruispunt nog na te denken over wie op dat vorige kruispunt nu weer voorrang had en vraag ik me wanneer ik een baan oprijd af of dat eigenlijk een tweerichtingsbaan is. Ik bluf een beetje mijn weg door België. Gelukkig kan zo’n examinator niet zien wat je denkt. Nee toch, hé?

Dat hangt natuurlijk ook een beetje samen met het feit dat ik nog steeds geen banen ken. Soms denk ik tijdens mijn lessen plots “oh, dit is Mortsel weer” (dat merk ik dan aan de file) of “is dit nu niet Lier?” Voor die woorden uit mijn mond kunnen komen, stop ik mezelf met de gedachte “dat kan ik maar beter niet vragen, na de handremheisa elke keer opnieuw denkt mijn instructeur waarschijnlijk sowieso al dat ik een beetje achterlijk ben.” Maar het merendeel van de tijd denk ik eigenlijk gewoon “oh, weer een baan”, “oh, nog een baan” en “oh, deze baan lijkt op al die andere banen.” Ik herken geen plekken, ik herken geen dorpen, ik herken geen steden. Af en toe zie ik ergens een konijntje. Maar als dat er de volgende keer niet meer zit, dan kom ik nooit te weten of ik daar al dan niet al eens heb gereden.

Wanneer mijn instructeur, en binnenkort dus ook de examinator, zegt “zo dadelijk naar links” – of “naar rechts”, maakt al niet uit – dan begin ik zo onopvallend mogelijk doch hysterisch rond te kijken tot ik de straat in kwestie heb kunnen lokaliseren. Pas daarna heb ik tijd om te proberen alle nodige borden te spotten. Ondertussen heb ik wel een bord of 35 gemist, want let’s face it, dit is Belgë. En met onvoldoende bordeninfo moet ik dan beginnen uitzoeken wat de situatie is. Eenrichtingsverkeer? Tweerichtingsverkeer? Voorrang van rechts? Uit welke richting kunnen allemaal auto’s komen? Kan ik de straat meteen inrijden? Moet ik eerst wachten? Waar moet ik mij dan opstellen? En ah ja, ik moet ook nog remmen en terugschakelen!

Ik overdrijf wel een beetje, hoor. Aan de andere kant vind ik het ook heel fijn dat iemand anders zegt waar ik naartoe moet. Ik moet niet zelf uitzoeken wat de weg is, want er is eigenlijk geen ‘weg’. Mijn instructeur en ik, wij moeten twee uur lang nergens zijn. Mis ik een links of een rechts, dan ga ik de volgende keer wel naar links of naar rechts. Of we doen eens zot en we rijden gewoon rechtdoor! Het klinkt heel vreemd, want zo’n rijles is twee uur lang opperste concentratie, maar tegelijkertijd is het ook twee uur lang pure onthaasting. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ‘gewoon wat rondrijden’ zo ontspannend kon zijn.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri