Doorgaan naar hoofdcontent

Zuurkoolstamppot

Een atypisch aMuse-gerechtje, vol vlees en vrij vet. Niet om elke week – wat zeg ik, niet eens elke maand – te maken, dus. Maar dat het zelfs mij af en toe eens kan smaken, dat is zeker. Ik had al zin in zuurkool sinds Metz, toen m’n vriend dat had besteld en ik een hapje mocht proeven. Na mezelf meer dan twee weken te hebben gekweld, vond ik dat ik weleens aan mijn ‘goestingske’ mocht toegeven.

Je mag het namaken, maar (omwille van de calorieën) best niet te vaak. En o ja, het moét steenkoud zijn buiten, anders smaakt dit niet zoals het hoort.


Wat heb je nodig (2 personen)?
  • Een koude decemberdag
  • 4 patatjes (ongeveer 300 g)
  • 350 g zuurkool uit blik
  • 1 ui
  • 100 g gerookte spekblokjes
  • 1 rookworst (200 g)
  • Scheutje melk
  • Bakboter
  • Peper & zout
  • Optioneel: mosterd
Wat moet je doen?

1. Schil de patatjes, snijd ze in vier en kook ze gaar.

2. Bak de spekblokjes in een diepe pan (uiteindelijk moet alles erin kunnen!) en pel ondertussen de ui. Snijd de ui in halve ringen en doe die bij de spekblokjes wanneer ze knapperig zijn. Snijd de rookworst in plakjes van zo’n centimeter dik en bak ook die mee aan in de pan.

3. Wanneer het vlees en de ui een kleurtje heeft, mag de zuurkool bij in de pan, samen met wat van het vocht. Draai het vuur wat lager.

4. Giet de patatjes af en maak er puree van met wat boter en een scheutje melk.

5. Doe de puree bij in de pan met de rest, meng alles onder elkaar en kruid de zuurkoolstamppot af met peper en zout.

6. Serveer de zuurkoolstamppot eventueel met wat mosterd.

Reacties

  1. Vervang de spekblokjes door bacon en de rookworst door magere rookworst en je hebt een net zo lekker, maar lekker mager gerechtje.
    Ik eet dit sinds ik WW volg net heel vaak omdat zuurkool zo mager is en toch zo bomvol smaak.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Goeie tip! Waar koop je die magere rookworst? Bij Colruyt zag ik namelijk maar één soort rookworst liggen.

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri