Het verhaal van 28 januari 2010: onze eerste date door de ogen van mijn lief

Een noot vooraf: Briseis is hoe mijn vriend mij noemde op zijn blog.
Blancefloer en Sirene noem ik Blanche en Rubis op mijn blog.

En zo geschiedden de examens. Vrijheid. Eindelijk. Deze keer ging het einde van de blokperiode echter niet gepaard met een aderlating van stress en zenuwen, integendeel. Ik had immers een date gepland met Briseis. Het was een stille marteling om haar een maand niet te kunnen zien en amper te kunnen horen. Ik heb dan ook meermaals gezondigd, vergeef me. Wat een mens niet mag wil hij des te meer. Gelukkig was bij ons beiden de begeerte elkaar te zien nog nét ietsje groter dan onze onzekerheid. Ik denk dat we diep vanbinnen ook een beetje bang waren dat de goede klik die we uit noodzaak online en sms’end hadden opgebouwd geconfronteerd zou worden met een andere realiteit.

Die andere realiteit paste niet in mijn planning. Voor ze ook maar enkele seconden een bres kon slaan in mijn perfecte avond dompelde ik mezelf onder in een stomend heet bad. De apathische hitte mistte zijn effect niet. Ik had al een maand op voorhand besloten wat ik zou dragen die avond. Alles stond in het teken van haar, en ik wist dat zij gilets mooi vond. Bijgevolg werd het een mooi geruit donkerpaars – wit hemdje met een zwarte gilet en een diepblauwe jeans. Ik parfumeerde me van kop tot teen en verbouwde mijn haar. Dress to impress.

Vervolgens stak ik de sleutel in het contact van mijn voor de gelegenheid volledig gepoetste nobele ros en galoppeerde ik dravend naar een paleis dat mijn GPS gelukkig niet vreemd was. Wat autorijden betreft ben ik namelijk een serieus gedesoriënteerde prins. Ik stopte voor haar slotgracht en belde aan. Toen de ophaalbrug neergelaten werd verscheen er een prachtige verschijning in de schemering. Alle mogelijke complimenten en formuleringen die ik ter voorbereiding stilletjes in mijn hoofd had geprent vervlogen als zoete dromen. Voor ik de kans kreeg het meisje te groeten werd ik echter verwelkomd door haar hondje. De discretie voorbij wou de schattig blaffende viervoeter mij op de mond zoenen, maar dat was niet zo’n goed idee gezien mijn plannen. Bijgevolg groette ik het baasje dan maar, spijtig genoeg met een zoen op de wang. Niet dat dat zo onaangenaam was, begrijpt u mij niet verkeerd.

Daar zaten we dan, twee zenuwachtige twintigers in een Volkswagen. Om de gemoederen wat te temperen had ik speciaal voor de gelegenheid een cd’tje samengesteld met loungemuziek. Bovendien was het een subtiele hint voor wat volgen zou. En zo reden we in aangename onwennigheid naar Antwerpen. De beregende Belgische banen voerden ons naar Luikstraat 6: De Velvet Lounge.

De Velvet Lounge, dames en heren, incarneert voor mij de utopie onder de romantische locaties. De sfeervolle inrichting, schemerig verlichte ruimte en rustgevende loungemuziek zorgen voor een genotrijke totaalervaring. We werden naar een lekker knus afgelegen hoekje geleid. Spoedig verkeerden we in het gezelschap van een Mojito en een Caipiroshka. Gelukkig durfden we net in elkaars ogen kijken toen de gretige ontmoeting van onze glazen weerklonk: geluk gegarandeerd, op alle vlakken…

Hels was het, tussen alle mogelijkheden die het menu bood te moeten kiezen. Uiteindelijk hakte ik de knoop door. Mijn voorgerecht werd een ganzenleverterrine met krokantjes van gandaham en gekonfijte peer, mousse van ganzenlever en rozijnentoast, en eendenconsommé XO. Zij koos rundscarpaccio met pestokorst, parmezaan, x-tra vierge basilicumolie, en een truffelcrème van knolselder. Als hoofdgerecht namen we beiden St-Jacobsvruchten met een couscous van bloemkool, boschampignons en pecorinoschuim, gekonfijte aardappel en peterseliejus. En ja hoor, het smaakte even overheerlijk als het klonk. Het was af.

In plaats van een nagerecht vroeg ik om de rekening. Voldaan namen we onze jassen en verlieten we de trendy buurt waartoe ook dit restaurant behoorde. We reden naar mijn kot. Toen we aankwamen op mijn kot en de treden beklommen werd ik op mijn beurt verrast. Blancefloer en Sirene hadden de muren van onze gang volledig versierd met grote rode papieren harten. Typisch.

Het kille licht van mijn lamp moest plaatsmaken voor dat van kaarsen en andere warme bronnen. Ik had chocomousse voorzien en panna cotta met een sausje van rode vruchten. Na het dessert met bijhorend gezellig onderhoud nam ik twee glazen die ik vulde met ijs en toverde ik een flesje baileys met caramel uit mijn kast, dat daar natuurlijk geheel toevallig stond. Geheel toevallig wist ik ook dat ze dat lekker vond.

We gingen met onze glaasjes op het bed zitten. Ik had mijn laptopje reeds geïnstalleerd en plaatste hem voor onze neusjes op mijn bureau. Diezelfde dag was ik de dvd ‘Molière’ gaan kopen – een persoonlijke favoriet – omdat ik wist dat ze deze nog niet gezien had. Daar zaten we dan, een beetje onwennig maar gezellig naast elkaar, onze handen zedig op de schoot. Ik wou de mijne daar echter niet houden. Begrijpt u mij niet verkeerd, mijn intenties waren eerbaar en zijn dat nog steeds, maar ik wou haar veel dichter bij me voelen dan de twee centimeters die we van elkaar verwijderd zaten. De film ging voorbij terwijl ik mezelf moed insprak, tevergeefs. Toen het einde aanbrak vloekte ik in mezelf, angstvallig zoekend naar een noodoplossing aangezien de avond nog veel te jong was.

Gelukkig heb ik een leuke broer. Nee hoor, ik dwaal helemaal niet af. Mijn babybro had mij voor kerst de dvd ‘Up’ geschonken omdat ik deze zo leuk vond. En deze dvd lag op mijn kot, thank god. Ik stelde voor ook nog van dit spektakel te genieten en zij stemde in, gelukkig. Al wat ik wou doen was gewoon mijn arm op haar schouders laten rusten, maar ik durfde niet. Ik – onzekerheid: 0 – 564. Maar ik was vastberaden. Het moest en zou gebeuren, al was het op lullige wijze. Bijgevolg vroeg ik haar of ze het niet te koud had, of ze geen nood had aan een dekentje, of een warme arm. De warme arm zag ze wel zitten. Terwijl mijn arm op haar schouders rustte werden de duizend vreugdestemmen in mijn hoofd overtroffen door een hart dat bijna uit zijn borstkas bonkte. Voorzichtig streelde ik haar arm, streelde ik haar mooie haren en handen, terwijl we subtiel dichter bij elkaar kropen.

Ondanks mijn bonzend hart genoot ik van de situatie. Haar hoofd rustte inmiddels op mijn borst. Ik verlangde echter naar meer. Er was echter één klein probleempje met meer. Meer zou meer van mijn onzeker zenuwachtig hart vergen dan het ooit tevoren in mijn leven had gedaan, meer bepaald: de kloten hebben om het initiatief te nemen een meisje voor het eerst te zoenen. Voor jullie misschien no big deal, voor mij des te meer.

Aangezien ze stilletjes aan het wegdoezelen was in mijn armen vroeg ik of ze niet liever volledig op mijn bedje wou liggen. Na wat wroetwerk lagen we in elkaars armen. Ik sprokkelde wat overbleef aan moed bij elkaar en begon met mijn wang over haar huid te strelen. Heel zachtjes, heel stilletjes, telkens dichter en dichter. Heel teder zochten mijn lippen onzeker de hare. Voorzichtig verkenden mijn lippen de hare en begonnen we te zoenen, aangenaam, onwennig. We drogeerden elkaar met zoenen in een romantische roes terwijl onze handen elkaars lichaam verkenden. Het zwarte kleedje dat ze droeg stond haar zo dat het mijn adem afsneed. Op een wijze, natuurlijker dan ik me ook maar kon voorstellen, versmolten we. It just felt right.

Realiteit en droom ontmoetten elkaar die nacht. Ik kon niet meer uitmaken of ik sliep of niet, want al wat ik droomde vond nu werkelijk plaats en al wat plaatsvond was werkelijk een droom. Tussen alle lieve doezelingen, knuffels, zoenen, slaapjes en dromen raasde de tijd verder. Voor we het goed en wel beseften priemden de eerste zonnestralen door het raam van mijn knus kotje en deed de ochtend zijn intrede.

Terwijl ik wat opruimde sliep zij gezapig verder. Voor we mijn kot verlieten zoende ik haar. Toen we in mijn auto zaten zoende ik haar. Toen we aankwamen zoende ik haar. Nadat ik haar met mijn regenscherm tot voor haar deur leidde zoende ik haar. Tijdens het dutje dat ik thuis deed om bij te slapen zoende ik haar.

Een perfecte date, ongetwijfeld, met een bijzondere en bijzonder mooie meid.