aMuse Rouge leest {1}

Doorgaans ben ik best streng voor een boek. Het moet mij snel – liefst meteen – bij mijn nekvel grijpen of ik leg het onverbiddelijk opzij. Vorig jaar heb ik toevallig zo veel pageturners achter elkaar gelezen dat ik m’n lat onbewust nog enkele verdiepingen hoger heb gelegd. Elk boek dat er niet in slaagde mij vanaf de eerste letter te boeien, sloeg ik opnieuw dicht. Daardoor is dit toch nog toe een beetje het jaar van de onuitgelezen boeken.

Omdat ik daar ook niet echt vrolijk van werd, heb ik m’n verwachtingspatroon opnieuw een beetje bijgeschaafd. Ik heb in 2015 nog maar zes boeken uitgelezen, en vier van de zes waren pas in de laatste weken. Oeps!

Ik geef over alle zes mijn mening zonder spoilers te verklappen.

‘The Silkworm’ en ‘Het Rosie Project’ staan niet op de foto omdat ik die boeken heb uitgeleend aan mijn moeder. 

‘The Silkworm’ – Robert Galbraith

When novelist Owen Quine goes missing, his wife calls in private detective Cormoran Strike. At first, Mrs. Quine just thinks her husband has gone off by himself for a few days – as he has done before – and she wants Strike to find him and bring him home. But as Strike investigates, it becomes clear that there is more to Quine's disappearance than his wife realizes. The novelist has just completed a manuscript featuring poisonous pen-portraits of almost everyone he knows. If the novel were to be published, it would ruin lives – meaning that there are a lot of people who might want him silenced. When Quine is found brutally murdered under bizarre circumstances, it becomes a race against time to understand the motivation of a ruthless killer, a killer unlike any Strike has encountered before…

Voor wie het nog niet weet: Robert Galbraith is het pseudoniem van J.K. Rowling. Maar daar moet je vooral niet aan proberen te denken wanneer je dit boek leest. Wanneer je er zonder verwachtingen aan begint, zal je ontdekken dat ‘The Silkworm’ best een onderhoudend boek is met een verhaal dat – hoewel ik er even moest inkomen – goed in elkaar zit. Wanneer je met heimwee terugdenkt aan ‘Harry Potter’ word je onvermijdelijk teleurgesteld.

Dit is het tweede boek van Robert Galbraith. Het eerste heet ‘The Cuckoo’s Calling’. Dat vond ik net iets beter. Maar dat komt deels omdat ik mij de schrijver Owen Quine voorstelde als dat irritant, neurotisch nevenpersonage uit Grey’s Anatomy dat zijn eigen boek had opgegeten. Bovendien vond ik het einde in ‘The Cuckoo’s Calling’ verrassend, terwijl dat hier minder het geval was.

Voor mij zijn de boeken van Robert Galbraith geen boeken die je niet kan wegleggen, maar ook geen boeken waar je écht niet verder in komt. Best oké, zonder meer.

‘Het Rosie Project’ – Graeme Simsion

De autistische Don Tillman doceert genetica aan de universiteit. Hij is superintelligent, kan geweldig koken en is op zoek naar een vrouw. Door zijn sociale onhandigheid is hij echter nooit verder gekomen dan een eerste date. Met behulp van een zestien pagina’s tellende vragenlijst hoopt hij zijn perfecte partner te vinden. Dan komt Rosie Jarman in zijn leven: verre van perfect, maar wel intelligent en mooi. En ze is ook op zoek naar haar biologische vader - een zoektocht waarbij Don haar misschien zou kunnen helpen.

Een feel-goodboek waar je in geen tijd doorheen bent. Erg voorspelbaar maar vooral ook erg leuk. Het hoofdpersonage Don Tillman deed me heel hard aan Sheldon uit ‘The Big Bang Theory’ denken. En de humor in dit boek is zeker even leuk als die reeks. Ik heb een paar keer hardop moeten lachen. Een boek dat je absoluut moet hebben gelezen!

‘De Boodschapper’ – Markus Zusak

Ed Kennedy is een jonge taxichauffeur met weinig toekomstperspectief. Hij is een waardeloze kaartspeler, hopeloos verliefd op zijn beste vriendin Audrey, en verknocht aan zijn koffiedrinkende hond, de Portier. Er gebeurt niet veel in zijn leven, tot hij per ongeluk midden in een bankoverval terechtkomt.

Dit boek moet het wat mij betreft hebben van de taal, minder van het verhaal. Wie ‘De Boekendief’ heeft gelezen, weet al dat Markus Zusak een taaltovenaar is. Ook in ‘De Boodschapper’, een boek dat hij enkele jaren eerder schreef, stelt hij op dat vlak niet teleur. Markus Zusak is een schrijver die erin slaagt om met zijn woorden àlle zintuigen aan te spreken.

Het verhaal wil je doen nadenken. Het gaat niet waarover je op het eerste gezicht zou denken dat het gaat. Het heeft een soort spirituele diepgang. En hoewel dat op zich zeker niet negatief is, is dat niet iets waarnaar ik zoek in een roman. Geldt dat voor jou wel, dan is dit boek een absolute aanrader.

‘Bird Box’ – Josh Malerman

Most people dismissed the reports on the news. But they became too frequent; they became too real. And soon it was happening to people we knew. Then the Internet died. The televisions and radios went silent. The phones stopped ringing. And we couldn’t look outside anymore.

‘Bird Box’ is een boek waar ik met torenhoge verwachtingen aan begon. Overal op blogs en social media kwam ik niets dan enthousiaste uitlatingen tegen over het boek. Mijn mening is dubbel. Ja, het is een onvervalste pageturner. Echt zo’n boek dat je – hoewel je weet dat je nu écht wel moet gaan slapen – gewoon niet kàn neerleggen. Je moét weten hoe het eindigt!

Het probleem is echter dat je zelfs al weet je hoe het eindigt niet weet hoe het eindigt. De duizenden vragen die het boek oproept blijven onbeantwoord. Aan de ene kant vind ik dat heel frustrerend, maar aan de andere kant denk ik dat geen enkel antwoord goed genoeg zou zijn geweest. Zoals het einde van ‘The Happening’ heel de film om zeep helpt, is de kans groot dat ook hier een gesloten einde heel het boek had doen floppen.

Hoe dan ook is dit wel het beste boek dat ik dit jaar al heb gelezen.

‘Us’ – David Nicholls

Douglas and Connie: scientist and artist, and for more than twenty years, husband and wife – until suddenly, their marriage seems over. But Douglas is going to win back the love of his wife and the respect of Albie, their teenage son, by organising the holiday of a lifetime. He has booked the hotels, bought the train tickets, planned and printed the itinerary for a ‘grand tour’ of the great art galleries of Europe. What could possibly go wrong?

Eerder schreef David Nicholls al ‘One Day’. Dat boek heb ik niet gelezen omdat ik de film al had gezien. De film vond ik maar zus en zo en datzelfde gevoel had ik bij dit boek. David Nicholls heeft best een vlotte schrijfstijl en de personages die hij schetst zijn ook heel geloofwaardig, maar puur van het verhaal had ik meer verwacht.

In tegenstelling tot wat ik had gedacht is ‘Us’ geen boek om vrolijk van te worden. Het leven door een realistische bril met pessimistisch trekjes.

‘Alarmfase Rood’ – Tess Gerritsen

Emma Watson, een briljante arts, begint aan het avontuur van haar leven: onderzoek doen naar levende wezens in de ruimte. Haar man Jack McCallum, van wie Emma op het punt staat te scheiden, ziet verbitterd toe hoe hij zich opmaakt voor de expeditie. Maar de missie aan boord van het ruimtestation verandert in een nachtmerrie als een onbekend virus de bemanning infecteert. Emma probeert verwoed de astronauten van de dood te redden, maar niets helpt. Op aarde probeert Jack de NASA ervan te overtuigen Emma terug te halen, maar de NASA houdt het gevaar liever in de ruimte. De doodzieke astronauten zweven in het heelal, wachtend op de redding die maar niet komt.

Nog zo’n boek dat ik niet kon opzijleggen. Het verhaal en de schrijfstijl deden me erg denken aan Dan Brown. Het verhaal wordt zo wetenschappelijk onderbouwd dat je het gevoel hebt alsof het echt kan gebeuren. Het einde is ietwat voorspelbaar, maar omdat het hele boek zo onderhoudend is, vind ik dat niet eens erg.

Wat is het beste boek dat jij al hebt gelezen dit jaar?