Doorgaan naar hoofdcontent

aMuse Rouge leest {2}

Wow, ik heb de laatste vier weken al even veel boeken gelezen als de eerste zes maanden van het jaar samen. Wat een grote vakantie en een e-reader al niet kunnen doen! Ook las ik in juli veel betere boeken dan tijdens de eerste helft van het jaar. Ik zit dus weer helemaal in een leesbubbel (die in mijn fantasie trouwens roos is), and I love it there!

Zonder spoilers te verklappen geef ik mijn mening over de zes boeken die ik de laatste tijd las.


‘Police’ – Jo Nesbø
The police urgently need Harry Hole… A killer is stalking Oslo's streets. Police officers are being slain at the scenes of crimes they once investigated but failed to solve. The murders are brutal, the media reaction hysterical. But this time, Harry can't help. For years, detective Harry Hole has been at the center of every major criminal investigation in Oslo. His dedication to his job and his brilliant insights have saved the lives of countless people. But now, with those he loves most facing terrible danger, Harry is not in a position to protect anyone. Least of all himself…
‘Police’ bleek het tiende boek uit eens reeks over politieagent Harry Hole. Daar kwam ik pas achter nadat ik het boek al had gekocht. Gelukkig maakte dat uiteindelijk niet veel uit. Alle personages waren voor mij wel nieuw en ik heb ongetwijfeld wat verwijzingen gemist, maar het verhaal staat zeker ook op zich.

Ik vond het een goede politiethriller, zonder meer. Zeker het lezen waard, maar ik heb daarna boeken gelezen die ik je nog meer kan aanraden, dus lees gauw verder.

‘Station Eleven’ – Emily St. John Mandel
One snowy night Arthur Leander, a famous actor, has a heart attack onstage during a production of King Lear. Jeevan Chaudhary, a paparazzo-turned-EMT, is in the audience and leaps to his aid. A child actress named Kirsten Raymonde watches in horror as Jeevan performs CPR, pumping Arthur's chest as the curtain drops, but Arthur is dead. That same night, as Jeevan walks home from the theater, a terrible flu begins to spread. Hospitals are flooded and Jeevan and his brother barricade themselves inside an apartment, watching out the window as cars clog the highways, gunshots ring out, and life disintegrates around them. Fifteen years later, Kirsten is an actress with the Traveling Symphony. Together, this small troupe moves between the settlements of an altered world, performing Shakespeare and music for scattered communities of survivors. 
‘Station Eleven’ is een apocalyptisch verhaal. Voor mij is dat een nieuw genre, maar dankzij dit boek heb ik ontdekt dat ik er absoluut van houd. Er gebeurt heel veel in dit boek, verhaallijnen die op het eerste zicht allemaal naast elkaar lopen, maar uiteindelijk toch mooi in elkaar verweven blijken te zitten.

Het boek gaf me de hele tijd het beklemmende gevoel alsof alles erin elk moment echt zou kunnen gebeuren. Daardoor was ik extra blij wanneer ik me even lostrok uit het verhaal en de wereld rondom mij nog normaal was. Ik vind het fascinerend om stil te staan bij wat er kan gebeuren wanneer alle vanzelfsprekendheden wegvallen. Het woord ‘beklijvend’ is volgens mij uitgevonden om boeken als dit te kunnen beschrijven.

Een verhaal dat je echt moet ontdekken. Dikke vette aanrader!

‘Dark places’ – Gillian Flynn
Libby Day was just seven years old when her evidence put her fifteen-year-old brother behind bars. Since then, she has been drifting. But when she is contacted by a group who are convinced of Ben's innocence, Libby starts to ask questions she never dared to before. Was the voice she heard her brother's? Ben was a misfit in their small town, but was he capable of murder? Are there secrets to uncover at the family farm or is Libby deluding herself because she wants her brother back? She begins to realise that everyone in her family had something to hide that day... especially Ben. Now, twenty-four years later, the truth is going to be even harder to find. Who did massacre the Day family?'
‘Gone Girl’ van Gillian Flynn heb ik in de helft opgegeven. Ik ben toen maar naar de film gaan kijken. Ik kwam maar niet ‘in’ het boek. De film vond ik wel oké, maar de hype errond snap ik nog steeds niet zo.

‘Dark places’ vond ik veel beter. De sfeer in het boek is grimmig en de personages zijn allemaal randgevallen. Het is dus absoluut geen verhaal om vrolijk van te worden. Maar het sleurt je wel mee. Je wil weten wat er is gebeurd. En wanneer je dat eindelijk te weten komt, is het ook echt een verrassing.

Een boek als dit staat of valt met het einde, en dit boek blijft zeker overeind.

‘Stalker’ – Lars Kepler
Zweden is in de ban van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers eerst filmt vanuit het donker, thuis waar ze zich veilig wanen, en het filmpje vervolgens op YouTube plaatst. Enkele dagen later wordt degene die gefilmd is zijn volgende slachtoffer. Het onderzoek naar de moordenaar verloopt stroef, tot bij het lichaam van het vierde slachtoffer een bewusteloze man wordt aangetroffen. De man kan zich echter niets herinneren van de moord. Om zijn onschuld te bewijzen, roept zijn familie de hulp in van hypnotiseur Erik Maria Bark. Maar de informatie die Erik verkrijgt biedt geen enkele duidelijkheid. Dan wordt er een nieuwe moord gepleegd, en de verdachte heeft dit keer een alibi. Er lijkt slechts één persoon te zijn die de zaak kan oplossen: Joona Linna. Maar die is meer dan een jaar geleden verdwenen…
Het eerste boek dat ik op m’n e-reader las, was helaas het boek dat mij het minst kon bekoren uit deze lijst. Ik kwam dit boek maanden geleden voor het eerst tegen in de fameuze boekhandel in de kerk in Maastricht. Het kwam meteen op m’n verlanglijst. Toen ik m’n e-reader had, wist ik dan ook niet hoe snel ik het boek moest downloaden.

Tijdens het lezen ergerde ik mij echter aan de vertaling (al kan Lars Kepler daar natuurlijk niets aan doen), en had ik steeds het gevoel dat het verhaal nog moest ‘losbarsten’. Dat deed het echter niet. Bovendien vond ik ook het einde teleurstellend, zelfs flauw.

Een verhaal waar naar mijn gevoel veel meer in had kunnen zitten.

‘Het meisje in de trein’ – Paula Hawkins
Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen 'Jess en Jason'. Hun leven - in Rachels ogen - is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was. Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat 'Jess' vermist wordt. Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?
Misschien wel dé hype van dit moment. En terecht, naar mijn mening. Het verhaal liep niet hoe ik had gedacht na de achterflap te hebben gelezen, maar dat is misschien alleen maar goed.

Ik vond het leuk dat niet alle hoofdstukken vanuit hetzelfde perspectief werden geschreven. Zo krijg je sympathie voor meerdere personages, wat zorgt voor tegenstrijdige gevoelens.

Het verhaal leest bovendien als een soort van puzzel die pas helemaal op het einde in elkaar valt. Je krijgt telkens nieuwe puzzelstukken, maar je weet niet wat je aan het maken bent, je hebt geen overzicht. Pas wanneer je op het einde het hele plaatje ziet, wordt alles je duidelijk.

Wederom een einde dat ik niet had zien aankomen. Zeker de moeite waard om toe te geven aan de hype!

‘Room’ – Emma Donoghue
To five-year-old Jack, Room is the entire world. It is where he was born and grew up; it's where he lives with his Ma as they learn and read and eat and sleep and play. At night, his Ma shuts him safely in the wardrobe, where he is meant to be asleep when Old Nick visits. Room is home to Jack, but to Ma, it is the prison where Old Nick has held her captive for seven years. Through determination, ingenuity, and fierce motherly love, Ma has created a life for Jack. But she knows it's not enough… not for her or for him. She devises a bold escape plan, one that relies on her young son's bravery and a lot of luck. What she does not realize is just how unprepared she is for the plan to actually work.
Het voelt zo verkeerd om woorden als ‘schattig’ en ‘mooi’ te gebruiken om dit boek te beschrijven, maar wàt een schattig mooi boek! En tegelijkertijd ook heel naar.

Het is moeilijk om iets over dit boek te vertellen zonder te veel te verklappen. Het boek is zo apart en zo ontwapenend mooi doordat het verhaal wordt verteld door de vijfjarige Jack. In het begin is dat heel verwarrend en begrijp je niet goed wat er allemaal gebeurt, maar wanneer je na een aantal bladzijden gewend bent aan zijn manier van vertellen word je helemaal in het verhaal gezogen en laat het je niet meer los.

Als je slechts één boek uit deze lijst gaat lezen, moet het absoluut dit zijn. En dan moet het trouwens ook in het Engels zijn.

Heb jij nog aanraders wat boeken betreft?

Misschien vind je dit ook leuk:

Reacties

  1. Op "Het meisje in de trein" (dat ik nog niet las) na kende ik geen enkel boek uit dit lijstje. Het laatste, Room, spreekt mij zonder enige twijfel het meeste aan, dus dat heb ik maar meteen ook op mijn leeslijstje gezwierd :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Super, 'Room' MOET je echt lezen! Ik ben jaloers op iedereen die Jack (de verteller) nog kan leren kennen. :-)

      Station Eleven is trouwens ook meer dan de moeite waard (als je van apocalyptische verhalen houdt).

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen