aMuse Rouge leest {3}

De tweede ‘aMuse Rouge leest’-blogpost in één maand tijd. Wanneer het schooljaar terug bezig is, zal het op leesvlak wel terug wat minder snel gaan, vrees ik. Maar als het even mag, geniet ik tot die tijd nog van elke minuut van de ochtend, middag, avond en nacht die ik zonder schuldgevoelens (bijna dan) al lezend kan doorbrengen!

‘De verborgen bibliotheek’ – A.M. Dean

Professor Holmstrand wordt neergeschoten in zijn kantoor. Met zijn laatste krachten scheurt hij drie pagina's uit een boek en weet ze te verbranden. De volgende dag ontvangt professor Emily Wess een brief van haar oude mentor Holmstrand met daarin een reeks cryptische aanwijzingen voor de locatie van ‘De verborgen bibliotheek van Alexandrië’. Hierin liggen documenten verborgen die degene die ze in handen krijgt, wereldmacht zullen verschaffen. Voor Emily dringt de tijd want ze is niet de enige die de locatie wil achterhalen. Ook een geheim en zeer invloedrijk kerkgenootschap heeft er belang bij de locatie van ‘De verborgen bibliotheek van Alexandrië’ en daarmee de kennis zo snel mogelijk te vinden. En daartoe zijn ze tot alles bereid…

A.M. Dean schreef een boek in de stijl van de boeken van Dan Brown, maar elk van de boeken van die laatste vind ik én veel beter bedacht én veel beter geschreven. Bovendien deed het begin van ‘De verborgen bibliotheek’ mij iets té veel aan ‘De Da Vinci Code’ denken. Ik bedoel: iemand die in de laatste uren voor zijn dood nog allerlei aanwijzingen achterlaat die iemand anders naar een heel avontuur leiden… Het is zelfs nog geen beetje subtiel verbloemd.

Maar dat had me waarschijnlijk nog niet eens zo hard gestoord als het effectief even goed was uitgewerkt. Helaas waren de aanwijzingen in dit boek naar mijn mening niet logisch en de conclusies die het hoofdpersonage trok ronduit ongeloofwaardig.

Laat ik het zo stellen: ik heb het gevoel dat ook ik de Heilige Graal had kunnen vinden met de aanwijzingen van Jacques Saunière, maar de Bibliotheek van Alexandrië zou zeker nog altijd verloren zijn, hoor.

Daarnaast ben ik ook meerdere spel- en typfouten tegengekomen in het boek, maar dat is dan weer de schuld van de vertaler natuurlijk.

Geen aanrader, dit. Er zijn veel betere boeken in hetzelfde genre.

‘Weerwater’ – Renate Dorrestein

De wereld vergaat. Op één stad na: Almere. Als de stofwolken zijn opgetrokken, blijken er nog maar een paar duizend inwoners over. Het zijn voornamelijk vrouwen, onder wie gastschrijfster Renate Dorrestein. De schaarse overlevende mannen zijn ontsnapte gevangenen. Langzaam hervindt de ontredderde gemeenschap haar evenwicht. Maar na een paar jaar zijn er nog steeds geen kinderen geboren. Net als alle hoop op nieuw leven dreigt te vervliegen, is er plotsklaps een baby. De vondst stelt de bewoners voor een raadsel. Is er misschien toch nog leven buiten Almere? Of luidt deze gebeurtenis het begin van het einde in? En aan wie van alle hunkerende vrouwen zal baby Ally in de tussentijd worden toegewezen?

‘Weerwater’ is een boek waaraan ik met hoge verwachtingen begon. Dankzij ‘Station Eleven’ ben ik immers te weten gekomen dat ik houd van postapocalyptische verhalen. Het verhaal begon veelbelovend, totdat het boek een tijdsprong van drie jaar maakte en ik plots het gevoel had in een middeleeuws verhaal te zijn beland. Ik kan er niet aan doen, maar veel van de wendingen die Renate Dorrestein heeft bedacht, komen mij heel ongeloofwaardig over. Terwijl ik bij ‘Station Eleven’ constant het onbehaaglijke gevoel had dat dit echt allemaal zou kunnen gebeuren, dacht ik bij dit boek de hele tijd: ‘néé, zo zou het écht niet lopen, dat zou echt nóóit gebeuren!’

Na de tijdsprong van drie jaar leek het mij dat Renate Dorrestein zelfs haar schrijfstijl had aangepast, waardoor het voelde alsof het verhaal zich in een héél ver verleden afspeelde en het internettijdperk nooit had bestaan. Haar schrijfstijl deed me echt heel erg denken aan die van Lydia Verbeeck in haar boeken over het begijnhof van Lier (‘Toevluchtsoord’, ‘Spreeuwenjong’, ‘Verzegeld’, ‘Duivelsgesel’ en ‘Schijndood’). Maar omdat die boeken zich écht in de middeleeuwen afspelen, stoorde het me daar niet, terwijl het me hier mateloos ergerde.

Geen aanrader, wat mij betreft.

‘Eleanor & Park’ – Rainbow Rowell

Eleanor… Red hair, wrong clothes. Standing behind him until he turns his head. Lying beside him until he wakes up. Making everyone else seem drabber and flatter and never good enough… Eleanor. Park… He knows she'll love a song before he plays it for her. He laughs at her jokes before she ever gets to the punch line. There's a place on his chest, just below his throat, that makes her want to keep promises… Park. Set over the course of one school year, this is the story of two star-crossed sixteen-year-olds – smart enough to know that first love almost never lasts, but brave and desperate enough to try.

Ik kende Rainbow Rowell nog niet, maar ik heb na ‘Eleanor & Park’ meteen meerdere van haar boeken op mijn Goodreads ‘to read’-lijst gezwierd. Rainbows schrijfstijl is het best te omschrijven als geeky en awkward – sorry, maar het Nederlands heeft echt geen goede alternatieven voor die woorden – en dat past heel goed bij Eleanor en Park, die op sommige vlakken heel volwassen zijn, maar op andere nog zo heerlijk onschuldig en onwetend.

‘Eleanor & Park’ is een supermooi liefdesverhaal dat nooit cliché of melig wordt, over pubers die misschien wel veel meer van het leven en de liefde begrijpen dan veel volwassenen doen.

‘Zes jaar’ – Harlan Coben

Zes jaar geleden moest Jake lijdzaam toezien hoe zijn grote liefde Natalie met een ander trouwde. Zes jaar lang verborg hij zijn gebroken hart en stortte zich op zijn werk. Zes jaar hield hij zich aan zijn belofte haar met rust te laten. Toch achtervolgt het beeld van het getrouwde paar hem nog steeds. Als hij leest dat Natalie’s man Todd is overleden, besluit hij naar de begrafenis te gaan om een glimp van haar op te vangen. Maar de weduwe is een volstrekte onbekende en blijkt al meer dan tien jaar met Todd getrouwd te zijn! Jake laat het er niet bij zitten en gaat op onderzoek uit. Gaandeweg brokkelt er steeds meer af van het voetstuk waarop hij Natalie heeft geplaatst. Vrienden uit die tijd zijn onvindbaar of lijken zich Jake helemaal niet te herinneren. Natalie is in geen jaren door iemand gezien. Jake’s zoektocht naar de vrouw die zijn hart brak, brengt al snel zijn eigen leven in gevaar…

Dit is een moeilijk boek om te beoordelen. Langs de ene kant kon ik het amper wegleggen – ik las het dan ook uit in anderhalve dag – maar langs de andere kant vond ik de eerste helft van het boek wel opmerkelijk beter dan de tweede helft. Het verhaal houdt je absoluut in de ban, maar op een gegeven moment worden de verhaallijnen zo complex en zo vergezocht dat het einde een beetje anticlimactisch is. Harlan Coben is naar mijn gevoel een paar stapjes te ver gegaan met zijn verhaal. Eerst was het super, super, super en dan werd het plots meh.

Bovendien vond ik Harlan Coben soms een beetje te melodramatisch in zijn beschrijvingen van Jake’s gevoelens voor Natalie, zijn ‘grote liefde’… die hij amper drie maanden kende. Ik ben denk ik een beetje te nuchter voor het hele ‘liefde-op-het-eerste-gezicht-’ en ‘zielsverwanten’-gegeven.

Een aanrader? Toch wel. Aangezien het je meteen meesleurt, vind ik dit een goed boek om even te ontsnappen aan de dagelijkse werkelijkheid. Maar het is niet het beste verhaal dat je ooit zal lezen.

PS: Dit is mijn 500^ste blogpost! Ik zeg: taart!