aMuse Rouge

Wanneer je even gedachteloos in de potten wil staan roeren en snakt naar de geur van kruiden… Wat heb je nodig? Vlees Rundstoofvlees . Ik nam 450 g , omdat ik dat in die hoeveelheid in mijn diepvriezer vond. Maar dat is ruim voldoende, zelfs voor één grote eter (Merlot, mijn liefje) en één uitgehongerd meisje dat die dag enkel ontbijt had gegeten, zo’n 10 uur daarvoor (ikzelf). Groentjes Eén grote ui en één zoete puntpaprika . Zo’n puntpaprika is geweldig. Echt. Ik heb 25 jaar gedacht en gezegd dat ik niet graag paprika lust. Maar paprika is super! Als je zo’n puntpaprika neemt tenminste. Kruiden Peper & zout , cayennepeper , komijn , paprikapoeder , verse tijm en verse laurier . Die laatste twee liefst uit je eigen minikruidentuintje, omdat verse kruiden gaan halen in je tuin leuk is. Tenzij het regent. Of je geen schoenen in de buurt hebt. Van zowel de cayennepeper als het paprikapoeder gebruikte ik de niet-pikante versies. Al ben ik ook wel geïnteres...

Het ondenkbare is gebeurd. Datgene wat ergens in het irreële deel van m’n hoofd nooit zou gebeuren, wat niet kon gebeuren, maar wat vooral niet mocht gebeuren, wat als het zou gebeuren mijn leven volledig zou veranderen, wat het concept vrolijk helemaal zou wegvegen, waardoor blij en gelukkig niet meer zouden bestaan. Dat is gebeurd. Compleet onverwacht en oneerlijk. Ronduit wreed. Mijn kleine Pamplemousse werd bij me weggenomen. Mijn zeventienjarige zonnestraal, mijn mus, mijn moesj, mijn moekie, de kleine Kai-Flook. Ze is er gewoon niet meer. Het ene moment was ze er nog wel. Het volgende was ze verdwenen. Samen met een stukje van m’n hart en alles wat goed was in de wereld. Allemaal weg. Op woensdag 27 juni 2012 was alles plots niets meer. Wat overbleef na die dag, was één grote grijze leegte. Mijn wereld zonder mijn Mousse. Een wereld die ik niet eens meer herken en die ik zeker niet wil leren kennen. Een wereld waar ademen moeite kost en bestaan pijn doet. Een were...

Once upon a February day in 2010… Voor sommige mensen is taal zuurstof. Schrijven is ademen. Ze hebben het nodig om te bestaan en het gaat als vanzelf. Mijn Illiveris is ongetwijfeld één van die mensen. Zijn fantasie kent geen grenzen. Alles rondom hem heeft het potentieel magisch te zijn. Hij ziet verhalen. Bovendien heeft hij ontzettend veel talent om die verhalen ook te laten zien aan anderen. Je kan niet anders dan genieten van zowel inhoud als vorm. Toen ik hem dat eens zei, antwoordde hij als volgt: ‘ Alles heeft ook daadwerkelijk een magische dimensie. Om deze te zien heb je gewoon een speciale bril nodig. Schrijvers kunnen andere mensen helpen de dingen zo te zien met hun woordenbeelden natuurlijk, dat maakt het ook zo leuk! Creativiteit en fantasie verrijken de realiteit, en de beleving daarvan kan beide net zo echt en belangrijk maken als de werkelijkheid… ’ Dat is wat ik bedoel. Illiveris neemt je mee in zijn vertelsels. Via zijn Nederlands reikt hij je de hand. Met ...

Once upon a February day in 2010… Natuurlijk mis ik Illiveris niet. Drie maanden geleden kende ik hem nog niet eens. Is het nog geen drie maanden geleden? Ik kan me niet meer herinneren hoe het was zonder hem. Met wie had ik eindeloze conversaties? Naar wie of wat keek ik uit? Aan wie dacht ik de hele tijd? Wat deed ik de hele tijd? De tijd doet anders sinds ik Illiveris ken. Tijdens zijn blok, toen we enkel konden uitkijken naar onze vaste nachtelijke internetafspraak, tikte hij trager. Terwijl we dan praatten, raasde hij echter ongenadig en onverklaarbaar verder. De seconden en minuten tikten veel te snel weg. Wanneer Illiveris echt bij me is, kan ik zelfs de uren niet meer bijhouden. De tijd ontsnapt mij. Heel eventjes verdwijnt hij helemaal en wordt alles tijdloos. Maar eigenlijk is dat niet verwonderlijk. Ik heb er zelfs een verklaring voor. Wanneer ik Illiveris leerde kennen, werd ik Briseis , zijn Prinses. Hij liet mij binnen in zijn wereld. En wanneer ik daar be...

Vandaag schrijf ik omdat ik sip ben. Zo, dat is eruit. Ik ben sip. Mijn lief Merlot en ik zijn zo’n half jaartje geleden gaan samenwonen. In de weken en maanden voor dat moment fantaseerde ik vaak over hoe het zou zijn. In mijn gedachten zou ik een supergoed en georganiseerd huisvriendinnetje zijn. Een beetje zoals Bree in Desperate Housewives. Of eigenlijk hoef ik het helemaal niet zo ver te zoeken. Ik zou een huisvriendinnetje zijn naar het voorbeeld van Mer, mijn eigen mama. Wanneer ik aan Mer denk, zie ik haar voor mij met een stofvod in haar handen, zo’n rode met witte bolletjes. Of met een wasmand vol kleren. Of met een dweil, een emmer en een aftrekker. Of met alles tegelijk. Ik zie haar strijken aan de keukentafel. Of was ophangen in de tuin. Ik zie haar voor de zoveelste keer die week de living stofzuigen. Klagen doet ze nooit. Ik heb haar geen enkele keer een huishoudelijke taak weten overslaan of uitstellen. Écht waar niet. Ontspanning voor Mer is alles in het huis e...

Pyjamadagen lijken steeds een goed idee. In theorie gaat het ongeveer zo: je wordt wakker zonder wekker. Na nog wat ochtendlijk gedoezel in je donzige bed sta je op, je neemt je favoriete ontbijtgranen, kiest een dvd en kruipt onder een knus dekentje in je zachte zetel. Aan het einde van de dag ben je ontspannen en heb je je filmachterstand ingehaald. Je weet nu dat Kevin Bacon zijn Amerikaans accent verbazend goed kan verbergen in het Duits, het Frans en waarschijnlijk ook in het Russisch, al weet je dat niet helemaal zeker. Je hebt ontdekt hoe het komt dat Erik Lensherr Magneto wordt en hoe Charles Xavier in een rolstoel belandt. En je bent aangenaam verrast hoe knap Professor X was in zijn jonge jaren. Maar je voelt je vooral een beetje speciaal omdat die knappe jonge professor met sexy Brits accent meisjes met een mutatie op het MC1R-gen – oftewel meisjes met rode haren – naar eigen zeggen fascinerend vindt. In de praktijk ben je tegen de avond van zo’n pyjamadag echter een...