Doorgaan naar hoofdcontent

Strictly hush hush

Afgelopen 11de september werd Merlot 25 jaar. Elk jaar laat hij zijn verjaardag onopgemerkt voorbijgaan en elk jaar vindt hij dat jammer. Ik heb 3 jaar geleden opgegeven dat proberen te begrijpen. Hij zou wel een feestje willen, maar komt er nooit toe om iets te organiseren. Of zo. Ik wist dat het dit jaar niet anders zou zijn, en daarom besloot ik hem op 21 september een verrassingsfeest cadeau te doen. Tenslotte ben ik ongetwijfeld de planner van ons twee. Ik maak lijstjes, ik gebruik kleurtjes, ik gebruik legendes voor die kleurtjes… Het is allemaal heel belachelijk, maar komt in sommige situaties goed van pas.

Ik snuffelde tussen zijn Facebookvrienden, verstuurde uitnodigingen, verstopte verjaardagsversieringen bij verschillende mensen, schakelde zijn moeder in om hem een hele dag het huis uit te krijgen, versierde het huis samen met mijn mama, kocht en maakte te veel hapjes én bestelde een heuse Mariotaart. Bestaat er eigenlijk een award voor beste lief?

Ik ben een (party) planner, ik ben duidelijk een lief uit de duizend, maar een talent dat ik niet heb, is een pokerface. Ik kan het niet verstoppen wanneer ik overdreven enthousiast ben of een geheim heb dat ik vreselijk graag wil vertellen. Meestal merk je dat doordat ik van het ene been op het andere sta te springen, mijn hoofd heen en weer beweeg en met mijn armen sta te zwaaien.

En o, wat wilde ik dit graag vertellen! Het mag een wonder heten dat ik dit feestje compleet on the QT heb weten te houden. Al helemáál omdat ik er een aantal keer over heb gedroomd – meestal rampscenario’s – en Merlot mij de volgende ochtend zei dat ik had gepraat in m’n slaap. Gelukkig kon hij niet verstaan wat ik zei, maar ik bedoel: kom-aan, zélfs in mijn slaap is het blijkbaar gewoon fysiek onmogelijk voor mij om geheimen te bewaren!

Gelukkig heb ik als bij wonder tóch mijn veel te praatgrage mond kunnen houden, was Merlot écht verrast en had hij eindelijk eens een heus verjaardagsfeestje…

… compleet met kleurrijke snoepjes…

… lekkere zoetjes…

… en slingers en ballonnen!

Dit was de – dan nog lege – pakjeskast.

Mer bleek heel inventief op vlak van ballonnen.

We hadden toetertjes verspreid over het hele huis,
zodat iedereen die dat wilde erop kon blazen wanneer Merlot binnenkwam.


Dit is zo typisch mijn mama: zelfs ballonnen worden niet willekeurig neergelegd, maar nauwkeurig gematcht
bij de omgeving. In dit geval pastelkleurige ballonnen bij pastelkleurig snoep. Als het maar met decoreren
(of met kuisen!) te maken heeft, is Mer in haar element. Ik moet toegeven dat ze het wel heel mooi heeft gedaan.


Zo zag de benedenverdieping eruit. Er stonden op dat moment wel nog een heleboel hapjes in de ijskast.
In alle zelfgemaakte hapjes stond kaas centraal, hoewel ik kaas zelf haat. Maar Merlot houdt ervan.
Als dat niet onzelfzuchtig is?


Ook onze – of eigenlijk Merlots – wijnstash werd versierd. Merlot is een echte wijnliefhebber. Ik ken er niets van. Daarom vind ik het altijd een beetje zonde dat een dure fles aan mij wordt ‘verspild’.
Voor mij smaakt een fles van 3 euro net hetzelfde…

Verrassing!!!
Ik was ontzettend zenuwachtig toen Merlot binnenkwam. Een maand voorbereiding voor deze seconde.


Maar hij was echt verrast en heel blij, ik was ontzettend opgelucht
en Gourmand… trok een gezicht waarvan ik écht niet weet welke emotie erachter zat.


Let the party begin!

We klonken…

… we (waren) dronken.

We praatten…

… en we aten. Hier brengt Gourmand mijn zelfgemaakte komkommergazpacho met kruidenkaas rond.

Ecarlate – stralend als altijd – vond het blijkbaar lekker!

Ik had een tekstje voorbereid waarin ik 25 dingen verklapte die de meesten nog niet wisten over Merlot.

Iedereen luisterde aandachtig. Ook hier was ik zenuwachtig voor.
Ik hou er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan.


Maar iedereen kon er blijkbaar wel om lachen, en dat was ook mijn bedoeling.

Pakjestijd!

Dit was – naast het feestje op zich – mijn tweede cadeau voor Merlot: een marineblauw bomber jasje van COS.
Enkele maanden geleden had hij het mij getoond via internet, en ik had dat onthouden als de stiekemerd die ik ben!
(Waar blijft eigenlijk die award voor beste lief?)


Tijd voor zoetigheid. Zelfgemaakte hazelnoot- en amandelcupcakes…

… en natuurlijk dé Mariotaart!

Reacties

  1. Wat een festijn en dat allemaal ineengestoken in de absolute anonimiteit... Goe bezig!

    Gourmand!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

      Verwijderen
    2. Met een beetje hulp om de taart te gaan halen en te verstoppen! ;-)

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri