Doorgaan naar hoofdcontent

Documenteer een trip: Metz #projectblogboek

Van 8 tot en met 11 november waren wij in Metz, samen met de nonkel en tante van m’n vriend. Ze hadden het tripje aan hem cadeau gedaan omdat hij in september is afgestudeerd. En lucky me, ik mocht zomaar mee!

Dit zijn de meest positieve mensen die je je kunt inbeelden. En positiviteit was exact wat ik nog had nadat ik (compleet onterecht, echt!) was gebuisd voor m’n rij-examen. Maar goed, daar denken we niet meer aan.

Eventjes was het enkel toegestaan om te genieten van al het moois dat de Noord-Franse stad had te bieden. Zoals dit ‘pleintje met de bogen’ waar we elke dag voorbij moesten, maar waar ik – typisch voor mij – nooit de naam van heb geleerd.

Ons eerste middagmaal in Metz vertegenwoordigde meteen de Frans-Duitse smeltkroes die de stad eigenlijk is. De mannen aten choucroute met worst en de vrouwen tarte flambée (of Flammkuchen).

Wat zijn groentjes toch fotogeniek. Deze foto had ik wel kunnen gebruiken voor de eerste opdracht van Libelle Lekker! Ik ben trouwens uiteindelijk gestrand bij de laatste tien, iets waar ik heel trots op ben. Ondertussen zijn mijn medekandidaten nog maar met drie. Ik ben heel benieuwd wie de winnaar wordt!

De parel van Metz: de enorme kathedraal. Oorspronkelijk waren het twee kerken die naast elkaar stonden met daartussen een smal steegje. Op een gegeven moment heeft men beslist om de twee kerken aan elkaar te ‘plakken’, en hup: een kathedraal!

Een pepermolen met daarin gouden peperbolletjes. Ik heb eventjes getwijfeld of ik er één zou meenemen en heb eigenlijk een beetje spijt dat ik het niet heb gedaan. Bordjes afwerken met gouden peper zou zo’n mooi effect geven op (kerst)foto’s!

Ah, ‘pleintje met de bogen’ weer sé.

Tijdens de eerste avond belandden we in een gezellig uitziend bistrootje op ‘pleintje met de bogen’. Toen ik de menukaart zat te bestuderen, viel me plots op dat er precies overal kaas in zat. Ah ja, zei m’n vriend, we zitten in een kaasrestaurant. Euhm, wàt? De stiekemerd had als enige door dat we een restaurant pour les mordus de fromages waren binnengesloft. Aangezien kaas het enige is wat ik niet lust, vroeg ik aan de serveuse of het niet mogelijk was om iets zónder kaas te krijgen. ‘Non,’ was het onverbiddelijke antwoord. Ik koos dan maar voor eend met kruidenkaas, aangezien ik kruidenkaas normaal gezien nog nét aankan… Echter niet wanneer het met liters op je bord drijft… Kijk nu! De stukjes eend die ik onder de saus vond, waren gelukkig wel lekker, dus ik heb niet geklaagd en braaf opgegeten wat ik kon. Bovendien was m’n vriend helemaal in z’n nopjes. Liefde is af en toe kaas tolereren, denk ik dan maar.

Na al die kaas waren we wel toe aan een lange avondwandeling. ’s Nachts is de kathedraal zo mogelijk nog mooier dan overdag.



Ingebouwd in de stoep zaten allemaal spots. Speeltijd!

Ik wilde net zo’n eng gezicht trekken als m’n vriend, maar lijk eerder een hamster die hyper is.

Hier zie je de spots die ik bedoel.



Metz is al (hopelijk niet nog?) in kerststemming.

Het vroegere postkantoor. Dit stukje van Metz deed m’n vriend erg denken aan Disneyland.

De klokkentoren van het stationsgebouw.

Het Centre Pompidou van Metz, het dak van het gebouw is geïnspireerd op een Chinese hoed.

Het kunstwerk dat me het meest aansprak in het Centre Pompidou, of toch een stukje ervan. Het volledige werk bedekte een meterslange muur.

Ook dit was heel speciaal. Dit is een schilderij.

Centre Pompidou langs de onderkant.

En een stuk van de zijkant. Er waren zo drie ‘bakken’, elk van die bakken stond voor een verdieping en een andere collectie.

Een brug onder de treinsporen door. Tussen elk treinspoor is een opening, wat zorgt voor een leuk effect op de foto.

De watertoren, met op de voorgrond een speciale straatlantaarn. Dit was weer in het ‘Disney’-gedeelte van Metz.

La France meets Deutschland.

Mijn vriend vindt dat deze foto precies uit een politieserie komt. Zijn nonkel en tante kijken zo serieus, alsof er een onderzoek moet worden opgelost. En ik sta gewoon wat mysterieus te doen en niet op te letten naast hen.

En stad om van te houden.

De kathedraal langs de binnenkant. Naar het schijnt is ze hoger dan ze lang is.

Muren van glas.



Onze laatste dag sloten we af met een museum. Op zich zeggen musea mij niet zoveel, maar keukengerief trekt wel steeds m’n aandacht. Zelfs in de tijd van de Romeinen (denk ik toch) hadden ze blijkbaar al dingen als een vergiet!

Vooruit dan, nog eentje om het af te leren.

Reacties

  1. Wel, ik zeg al langer dat we eens een citytripje naar Metz zouden moeten doen, omdat we daar zo vaak passeren (vroeger bij onze jaarlijkse skireis vanuit België naar de Vogezen; nu elke keer we met de auto van Zwitserland naar België gaan). Probleem is dat we dan altijd "op weg zijn naar" en we niet de helft van ons weekend in België willen opofferen aan een andere stad.
    Maar nu ik jouw foto's zie, ben ik er nog meer van overtuigd dat we er gewoon eens een apart weekend voor moeten vrijmaken!
    De naam van dat winkeltje met die gouden peper wil ik dan wel graag ;-) 't Is niet iets dat ik zomaar zou gebruiken, maar zoals je zegt, als afwerking van een feestelijk bordje, leuk!
    Die kaassaus bij die eend is trouwens echt niet normaal; zelfs al was het gewone peper- of champignonsaus i.p.v. kaassaus, dit is er gewoon over. Brrrr, mijn aders slibben dicht gewoon van er naar te kijken ;-)

    Proficiat nog met je top tien! Zeer terecht dat je daar trots op bent!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Metz is inderdaad zeker een bezoekje waard! Wij waren er drie dagen, maar ik zou er twee aanraden. Op die tijd heb je het belangrijkste wel gezien. De derde dag hebben we vooral veel gewandeld langs plekken waar we al waren geweest. :-)

      Die gouden peper stond bij Galeries Lafayette, niet echt een winkelTJE dus. :-) Ik vrees ook een beetje dat het iets is wat ze enkel rond kerst hebben, want het stond echt tussen alle kerstdecoratiespullen.

      Ik heb àlle saus er gewoon afgeschraapt. De nonkel van mijn vriend had een salade besteld, maar daar zat geen dressing op. Voor hem was die saus dus heel welkom.

      Verwijderen
    2. Hahaha, Galeries Lafayette is inderdaad geen winkeltje :-) Goed om weten dat twee dagen genoeg is, dan kunnen we het zelfs in een gewoon weekend doen. Bedankt!

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri