Op woensdagavond moet ik naar de les.
Normaal duurt die van 18.00 tot 21.30 uur. Meestal neem ik dus iets als avondeten mee voor tijdens de pauze. Eergisteren zou de les echter uitzonderlijk om 20.00 uur al eindigen.
Blijf nog eventjes lezen. Het verhaal
gaat echt wel ergens naartoe.
Ik deed wat ik nog nooit heb gedaan en
vroeg mijn vriend om voor het avondeten te zorgen. Er lagen nog boontjes in de
diepvriezer. Er waren kant-en-klare veggie hamburgers die ik eens had meegenomen
voor je-weet-maar-nooit. En patatjes waren er ook in huis. Dat kon dus niet
misgaan.
Dacht ik.
Omdat de les nog iets vroeger gedaan was
dan voorzien, stapte ik om 20.00 uur al ons huisje binnen. Een huisje met een keuken waar mijn vriend (in keukenschort) vrolijk rauwe (!!!) patatjes in een pan met
bruisende boter aan het gooien was.
Tussen het schaterlachen door om het
feit dat je gebakken patatjes kan laten mislukken, vertelde ik hem dat je aardappelen
eerst moet koken voor je ze bakt. ‘Maar nee’, was zijn antwoord, ‘in het recept
dat ik gebruik niet.’
Tussen het schaterlachen door om het
feit dat mijn vriend een recept had opgezocht om patatjes te bakken, vroeg ik
hem welk recept dat dan wel was. Hij haalde zijn smartphone boven en wilde het
mij tonen, toen plots: ‘o, je kan nog naar rechts scrollen.’
Wat hij had gelezen:
‘Schil de aardappelen en bak ze
Wat hij had gelezen:
‘Schil de aardappelen en bak ze
in de pan. ’
Wat er rechts nog in beeld bleek te
staan:
‘nadat je ze eerst hebt gekookt’
‘nadat je ze eerst hebt gekookt’
Omdat ik m’n vriend niet op zijn vingers
wilde staan zien tijdens zijn kookdebuut dat schijnbaar op een mislukking
afstevende, besloot ik om even een bad te gaan nemen. Ik zag hem nog snel de
bakkende rauwe patatjes in een pot met water kieperen om vervolgens bedenkelijk te staan kijken
naar de blok bevroren boontjes.
In m’n badje zat ik al na te denken over
welke pizza ik zo dadelijk zou gaan bestellen. Mijn vriend noemde het achteraf
een gebrek aan vertrouwen, maar geef nu toe, had jij na dit hele verhaal DIT
nog verwacht?
Ik ook niet.
Hij heeft zelfs een dresseerring
gebruikt om de aardappeltjes in een mooi torentje te leggen, de schattigaard!
Nu, omdat ik m’n vriend heb beloofd om geen
héle blogpost aan zijn kookflater te wijden, heb ik besloten om ook mezelf nog
even belachelijk te maken. Want er zijn ook genoeg zogezegd vanzelfsprekende
dingen die ik niet weet.
Zo wist ik bijvoorbeeld lang niet dat je bestelde kleding uit een catalogus gewoon kan terugsturen. Toen ik zo’n jaar of 18 was, heb ik eens één keer zo'n bestelling geplaatst. Wanneer ze aankwam, bleek alles ofwel te klein, te groot of te lelijk. Omdat mijn moeder had betaald en ik dus niet wist dat ik die kleding gewoon kon terugsturento the hole where it belonged,
loog ik dat ik heel blij was met alles. Ik wilde mijn mama immers niet kwetsen.
Zo wist ik bijvoorbeeld lang niet dat je bestelde kleding uit een catalogus gewoon kan terugsturen. Toen ik zo’n jaar of 18 was, heb ik eens één keer zo'n bestelling geplaatst. Wanneer ze aankwam, bleek alles ofwel te klein, te groot of te lelijk. Omdat mijn moeder had betaald en ik dus niet wist dat ik die kleding gewoon kon terugsturen
Van de kleren ben ik ondertussen af
geraakt, van het schuldgevoel nog niet. Hoewel ik langs de andere kant soms denk dat mijn moeder toch ook gewoon had kunnen zeggen dat ik eventueel iets
kon terugsturen?
Oftewel: waarom worden sommige dingen als vanzelfsprekend geacht? Wie heeft ooit beslist dat iedereen automatisch moet weten dat je aardappelen altijd eerst moet koken of dat je spullen steeds kan retourneren?
Oftewel: waarom worden sommige dingen als vanzelfsprekend geacht? Wie heeft ooit beslist dat iedereen automatisch moet weten dat je aardappelen altijd eerst moet koken of dat je spullen steeds kan retourneren?
Zijn
er ook zo ‘vanzelfsprekende’ dingen die jij ooit compleet NIET wist? Of is dat
hier echt het huis der wereldvreemden?
Wat lief dat je vriend gekookt heeft! Ik vind het verhaal echt grappig, maar super dat het er nog zo lekker uit ziet (en ongetwijfeld was het ook lekker). En die foto met de schort: hi-la-risch!
BeantwoordenVerwijderenIk vond het inderdaad ook lief. Altijd als ik iets vraag, doet hij dat zonder morren. Ik heb het getroffen op dat vlak. :-)
VerwijderenHaha, supergrappig verhaal!
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder en ik hebben lang niet geweten dat je het bittere hart uit witloof moet halen als je dat stooft. Ik vond dat dus echt niet lekker, want veel te bitter. Tot de vriendin van mijn nonkel dat serveerde bij een kerstetentje en ik uit beleefdheid maar proefde. Zooo lekker. Chance dat zij in haar uitleg het vanzelfsprekende "haal het bittere hart eruit" niet oversloeg... Toen ik Johan dat vertelde, had die ook zoiets van "hoe kunt ge dat nu niet weten". Jaja, als zoon van een kokkin en een bakker is het wel makkelijk spreken he seg ;-)
Haha, grappig!
VerwijderenIk haal dat er tegenwoordig opzettelijk niet meer uit, omdat ik net houd van de bittere smaak van witloof. Ook wanneer we rauw witloof eten, neem ik altijd de stukjes bittere onderkant. ;-)
Wel grappig dat zowel jij als je moeder compleet uit de lucht kwamen gevallen! :-)
Tja, zij het nooit geweten en ik het "verkeerd" van haar geleerd zeker? :-)
VerwijderenHet rare is dat ik dat bittere hart bij rauw witloof en in witloofsoep dan weer geen probleem vind (waarschijnlijk nog een van de eetvoorkeuren die voor mij zeer logisch zijn en voor anderen moeilijk te begrijpen :-)
Oh maar elaba ;), dat zijn de lekkerste gebakken patatjes! Rauwe maar dunne schijfjes, en dan rustig laten bakken/bruinen aan 1 kant, later aan de andere kant. Hier geleerd :) http://madamezsazsa.blogspot.be/2007/11/mmmmmoussaka.html. Ze mogen alleen echt wel niet dik zijn :)
BeantwoordenVerwijderenJa, maar in dat recept garen die aardappelen nog verder in de oven, hé. Het komt erop neer dat aardappelen toch echt wel gaartijd nodig hebben en je niet kan verwachten dat ze garen door ze enkel en alleen te bakken in een pan (oké, tenzij ze echt flinterdun zijn). :-)
VerwijderenJa dat is zo hè, patatjes hebben gaartijd nodig. Iets wat mijn vriend onlangs ook heeft ondervonden. Alle raad werd in de wind geslagen: 'Maar schatje toch, dat komt in orde, heb vertrouwen in mij, ga jij maar een boek lezen of zo.' Een halfuur later hoorde ik hem vloeken in de keuken. Een maand nadien waren de worteltjes aan de beurt. Rauw met een beetje olijfolie de pan in. Onnozel als ik ben hobbelde ik de keuken in met praktische tips maar neen hoor: 'Maar liefje toch, jij bent toch echt een doemdenker, je moet erin geloven, alles komt goed!' Tot een halfuur later... Beetgaar kreeg ineens een andere betekenis. :-)))))
Verwijderen