Doorgaan naar hoofdcontent

Over dingen die vanzelfsprekend zijn

Op woensdagavond moet ik naar de les. Normaal duurt die van 18.00 tot 21.30 uur. Meestal neem ik dus iets als avondeten mee voor tijdens de pauze. Eergisteren zou de les echter uitzonderlijk om 20.00 uur al eindigen.

Blijf nog eventjes lezen. Het verhaal gaat echt wel ergens naartoe.

Ik deed wat ik nog nooit heb gedaan en vroeg mijn vriend om voor het avondeten te zorgen. Er lagen nog boontjes in de diepvriezer. Er waren kant-en-klare veggie hamburgers die ik eens had meegenomen voor je-weet-maar-nooit. En patatjes waren er ook in huis. Dat kon dus niet misgaan.

Dacht ik.


Omdat de les nog iets vroeger gedaan was dan voorzien, stapte ik om 20.00 uur al ons huisje binnen. Een huisje met een keuken waar mijn vriend (in keukenschort) vrolijk rauwe (!!!) patatjes in een pan met bruisende boter aan het gooien was.

Tussen het schaterlachen door om het feit dat je gebakken patatjes kan laten mislukken, vertelde ik hem dat je aardappelen eerst moet koken voor je ze bakt. ‘Maar nee’, was zijn antwoord, ‘in het recept dat ik gebruik niet.’

Tussen het schaterlachen door om het feit dat mijn vriend een recept had opgezocht om patatjes te bakken, vroeg ik hem welk recept dat dan wel was. Hij haalde zijn smartphone boven en wilde het mij tonen, toen plots: ‘o, je kan nog naar rechts scrollen.’

Wat hij had gelezen:
‘Schil de aardappelen en bak ze
in de pan. ’

Wat er rechts nog in beeld bleek te staan:
‘nadat je ze eerst hebt gekookt’

Omdat ik m’n vriend niet op zijn vingers wilde staan zien tijdens zijn kookdebuut dat schijnbaar op een mislukking afstevende, besloot ik om even een bad te gaan nemen. Ik zag hem nog snel de bakkende rauwe patatjes in een pot met water kieperen om vervolgens bedenkelijk te staan kijken naar de blok bevroren boontjes.

In m’n badje zat ik al na te denken over welke pizza ik zo dadelijk zou gaan bestellen. Mijn vriend noemde het achteraf een gebrek aan vertrouwen, maar geef nu toe, had jij na dit hele verhaal DIT nog verwacht?


Ik ook niet.

Hij heeft zelfs een dresseerring gebruikt om de aardappeltjes in een mooi torentje te leggen, de schattigaard!

Nu, omdat ik m’n vriend heb beloofd om geen héle blogpost aan zijn kookflater te wijden, heb ik besloten om ook mezelf nog even belachelijk te maken. Want er zijn ook genoeg zogezegd vanzelfsprekende dingen die ik niet weet.

Zo wist ik bijvoorbeeld lang niet dat je bestelde kleding uit een catalogus gewoon kan terugsturen. Toen ik zo’n jaar of 18 was, heb ik eens één keer zo'n bestelling geplaatst. Wanneer ze aankwam, bleek alles ofwel te klein, te groot of te lelijk. Omdat mijn moeder had betaald en ik dus niet wist dat ik die kleding gewoon kon terugsturen to the hole where it belonged, loog ik dat ik heel blij was met alles. Ik wilde mijn mama immers niet kwetsen.

Van de kleren ben ik ondertussen af geraakt, van het schuldgevoel nog niet. Hoewel ik langs de andere kant soms denk dat mijn moeder toch ook gewoon had kunnen zeggen dat ik eventueel iets kon terugsturen?

Oftewel: waarom worden sommige dingen als vanzelfsprekend geacht? Wie heeft ooit beslist dat iedereen automatisch moet weten dat je aardappelen altijd eerst moet koken of dat je spullen steeds kan retourneren?

Zijn er ook zo ‘vanzelfsprekende’ dingen die jij ooit compleet NIET wist? Of is dat hier echt het huis der wereldvreemden?

Reacties

  1. Wat lief dat je vriend gekookt heeft! Ik vind het verhaal echt grappig, maar super dat het er nog zo lekker uit ziet (en ongetwijfeld was het ook lekker). En die foto met de schort: hi-la-risch!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vond het inderdaad ook lief. Altijd als ik iets vraag, doet hij dat zonder morren. Ik heb het getroffen op dat vlak. :-)

      Verwijderen
  2. Haha, supergrappig verhaal!

    Mijn moeder en ik hebben lang niet geweten dat je het bittere hart uit witloof moet halen als je dat stooft. Ik vond dat dus echt niet lekker, want veel te bitter. Tot de vriendin van mijn nonkel dat serveerde bij een kerstetentje en ik uit beleefdheid maar proefde. Zooo lekker. Chance dat zij in haar uitleg het vanzelfsprekende "haal het bittere hart eruit" niet oversloeg... Toen ik Johan dat vertelde, had die ook zoiets van "hoe kunt ge dat nu niet weten". Jaja, als zoon van een kokkin en een bakker is het wel makkelijk spreken he seg ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, grappig!

      Ik haal dat er tegenwoordig opzettelijk niet meer uit, omdat ik net houd van de bittere smaak van witloof. Ook wanneer we rauw witloof eten, neem ik altijd de stukjes bittere onderkant. ;-)

      Wel grappig dat zowel jij als je moeder compleet uit de lucht kwamen gevallen! :-)

      Verwijderen
    2. Tja, zij het nooit geweten en ik het "verkeerd" van haar geleerd zeker? :-)
      Het rare is dat ik dat bittere hart bij rauw witloof en in witloofsoep dan weer geen probleem vind (waarschijnlijk nog een van de eetvoorkeuren die voor mij zeer logisch zijn en voor anderen moeilijk te begrijpen :-)

      Verwijderen
  3. Oh maar elaba ;), dat zijn de lekkerste gebakken patatjes! Rauwe maar dunne schijfjes, en dan rustig laten bakken/bruinen aan 1 kant, later aan de andere kant. Hier geleerd :) http://madamezsazsa.blogspot.be/2007/11/mmmmmoussaka.html. Ze mogen alleen echt wel niet dik zijn :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, maar in dat recept garen die aardappelen nog verder in de oven, hé. Het komt erop neer dat aardappelen toch echt wel gaartijd nodig hebben en je niet kan verwachten dat ze garen door ze enkel en alleen te bakken in een pan (oké, tenzij ze echt flinterdun zijn). :-)

      Verwijderen
    2. Ja dat is zo hè, patatjes hebben gaartijd nodig. Iets wat mijn vriend onlangs ook heeft ondervonden. Alle raad werd in de wind geslagen: 'Maar schatje toch, dat komt in orde, heb vertrouwen in mij, ga jij maar een boek lezen of zo.' Een halfuur later hoorde ik hem vloeken in de keuken. Een maand nadien waren de worteltjes aan de beurt. Rauw met een beetje olijfolie de pan in. Onnozel als ik ben hobbelde ik de keuken in met praktische tips maar neen hoor: 'Maar liefje toch, jij bent toch echt een doemdenker, je moet erin geloven, alles komt goed!' Tot een halfuur later... Beetgaar kreeg ineens een andere betekenis. :-)))))

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri