Doorgaan naar hoofdcontent

Ons Berlijn: dag 3 & 4

Tijd voor het tweede fotoverslag van Berlijn. Dagen drie en vier waren goed gevuld. Er waren dino’s, er was heel veel Muur en mijn liefje was een flamingo. Kijk mee!

Donderdag 30/07: Scheunenviertel, Prenzlauer Berg en Kreuzberg


De Wasserturm in de wijk Prenzlauer Berg. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de watertoren gebruikt als gevangenis. Vandaag zijn het appartementen. Ik heb er geen idee van of een ronde woning praktisch is, maar cool lijkt het mij in elk geval wel!

Iets verderop vonden we een joodse begraafplaats, waar mijn vriend bij de ingang te horen kreeg dat hij een keppeltje op moest. Het symboliseert dat hij zich onderwerpt aan God. Waarom vrouwen zich niet moeten onderwerpen, weet ik nog altijd niet, maar ik was in ieder geval wel blij dat ik niets op mijn hoofd moest zetten dat duizenden anderen voor mij hadden gedragen.

Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar dit joodse kerkhof was het mooiste dat ik al had gezien. Het sprak mij echt veel meer aan dan de keurige, netjes geharkte rijen vol gepolijste grafstenen die je meestal bij ons ziet. Dit kerkhof was echt een woestenij, een beetje ‘terug naar de natuur’. De graven werden overwoekerd door klimop en mos, de grafstenen zagen er ruw uit en leken willekeurig neergegooid. De natuur kreeg er vrij spel. Op een of andere manier vind ik dat veel meer bij de dood passen.

Duits is niet mijn sterkste taal, maar volgens mij staat er op die plaat boven die put dat er zich daar tijdens WOII pacifisten (‘Kriegsgegner’) – joden of Duitsers, dat is mij niet helemaal duidelijk – verborgen hielden, die werden ontdekt, opgehangen aan de bomen en daarna terug in de put gesmeten. Om heel stil van te worden.

In schril contrast met het kerkhof stond de winkel die we even verderop tegenkwamen: een verkleedwinkel!

En dat kan maar één ding betekenen: SPELEN!

Wat vind jij de beste look voor mijn lief?

Ligt het aan mij of is dat Arnold Schwarzenegger rechts op de tweede rij?

Door naar de wijk Scheunenviertel, waar één van de grootste synagoges van Europa staat. Mooi langs de buitenkant, maar jammer genoeg kon je er niet naar binnen. Nu ja, dat weet ik niet heel zeker, maar de dikke hekken errond en de twee patrouillerende politieagenten ervoor zagen er alvast niet erg uitnodigend uit.

Nog een kerkhof. Mijn lief wilde hier ‘eventjes’ naar binnen omdat hij had gelezen dat Duits toneelschrijver Bertolt Brecht hier lag. Toen mijn vriend alle graven een voor een begon te bekijken, zag ik het niet meteen goed komen. Ik haalde m’n beste Duits boven en sprak de eerste de beste vrouw die ik tegenkwam aan. Een goede zet, zo bleek. Niet alleen kon ze ons meteen naar Bertolt Brecht leiden, ze wist ook over alle andere mensen die er lagen verhalen te vertellen die zelfs fascinerend waren wanneer je er maar de helft van verstond, zoals ik. Zoals je kan zien, kwamen we ook de filosoof Hegel op dit kerkhof tegen.

Ook een grappig feitje: toen ik zei dat ik van België kwam, was de reactie van de Duitse vrouw: ‘Ahhh, Belgien, mit der Nasekönig.’ Wisten we meteen ook weer hoe wij bekendstaan in het buitenland.

Ook Prenzlauer Berg en Scheunenviertel zijn versierd met street art.

Omdat het eventjes heel hard begon te waaien en zelfs wat te regenen, bezochten we het Museum für Naturkunde, dat het grootste dinosaurusskelet ter wereld bezit: dat van een brachiosaurus, links op de foto. Verder waren er ook afdelingen met meteorieten, opgezette dieren, allerlei vieze dingen in bokalen en mineralen. Best de moeite!

De wijk Kreuzberg. Meestal zweefde deze ‘wereldbol’ hoog in de lucht, zodat hij net als de Fernsehturm vanuit de meeste delen van de stad zichtbaar was. Handig om je te oriënteren!

In deze wijk bevindt zich Checkpoint Charlie, iets wat iedereen wil gezien hebben de eerste keer in Berlijn, wij dus ook. Maar uiteindelijk vonden wij het niet echt de moeite. Über-toeristisch en artificieel.


Snel door naar een ander deel van de wijk dus. Dit is de voorgevel van het Anhalter Bahnhof, ooit het grootste spoorwegstation van Europa. Tijdens WOII werd het echter bijna helemaal platgegooid. Erachter staat het Tempodrom (onderaan op de foto), een soort van concertgebouw.

Al bij al was Kreuzberg onze minst favoriete wijk van Berlijn.

Probeer maar eens naar deze twee cuties te kijken zonder te glimlachen.

Vrijdag 31/07: het zuidoosten (o.a. East Side Gallery)

Vrijdag zetten we in met een tripje naar de Müggelsee, het grootste meer van Berlijn. We hadden half verwacht de golvende Noordzee aan te treffen aan het eind van de lange straat naar het meer toe. Zo erg deed deze uithoek van Berlijn ons aan Blankenberge denken. Ongelofelijk hoeveel diverse plekken één enkele stad kan herbergen.

Het enige spijtige vonden wij dat er geen strand was. Je kon wel naar het meer kijken vanop de oever, maar een uitnodigend chillplekje zijn we niet tegengekomen

We zetten onze Berlijnse ontdekkingstocht dus maar verder en trokken naar Köpenick, een soort van visserseiland in het oosten van Berlijn. Je waant je in een charmant dorpje, maar erg veel is er niet te zien. Het stadhuis is de voornaamste bezienswaardigheid. Aangezien architectuur mij meestal nogal onverschillig laat, was ik blij dat er net een trouw aan de gang was. Vandaar ook de draaiorgelspeler (?) voor het stadhuis.

Zo konden we dit blije beeld van complete vreemdelingen nog meepikken. Wat het gehele Köpenick-politiekorps vlak naast de ingang van het stadhuis stond te doen, snap ik overigens nog steeds niet, maar het leverde wel een grappig beeld op.

Laurensliefje werd helemaal blij van de Laurenzstrasse!

En in de namiddag kwamen we dan bij de East Side Gallery, het langste overgebleven stuk Muur in Berlijn (1,3 km). Hier was ik trouwens net over m’n eigen voeten  gestruikeld, vandaar de spontane lach.

In 1990 hebben 118 kunstenaars uit 21 landen de Muur omgetoverd tot het grootste openluchtschilderij ter wereld. Het meest bekende stuk is wellicht dat van de kussende Brezjnev (Sovjet-Unie) en Honecker (DDR).

Zet je schrap voor nog enkele Muur-beelden. Vrolijk en kleurrijk!

Maar ook grauw en sinister.

Een beetje absurd.

En mysterieus.

Ik begrijp lang niet wat alle beelden willen zeggen.


Maar het was een aparte ervaring om dat hele stuk Muur af te wandelen.

Nog een aparte ervaring! Let vooral op de broek die op zijn enkels hangt. Niet dat ik er iets op tegen had, hoor. Zo’n lichaam mag je tonen van mij! De tattooed bad boy, het heeft toch iets. (Al ben ik wel heel benieuwd wat er onder dat paardenhoofd zit.)

Ja, hij stond erin, hé…

Aparte muurschilderingen. Dit is niet meer op De Muur trouwens. Ik weet niet wat de boodschap is achter die rechtse foto, maar ik vind die luguber…

Het meest adembenemende beeld van onze reis vonden wij dit: Treptower Park, met het Sovjetmonument. Na enkele trappen te hebben beklommen, trof je dit aan. De foto geeft absoluut niet weer hoe het in het echt was/voelde, maar het geeft toch een idee. Mijn liefje merkte terecht op dat dit evengoed een beeld uit Noord-Korea had kunnen zijn.

Ik blijf het bizar vinden hoeveel verschillende ‘gezichten’ Berlijn wel heeft.

Dit heeft m’n liefje goed op foto gezet, vind ik. Het geeft een béétje weer hoe imposant het in de werkelijkheid was! 

Een beeld dat ik even in stilte in mij moest opnemen…

In 1945 werden hier (onder het gras neem ik aan?) 5000 Russische soldaten begraven die omkwamen bij de slag om Berlijn.

Achter de massagraven staat dit bronzen beeld van een Russische soldaat met een Duits kind “dat hij heeft gered van de gruweldaden van de nazi’s” op zijn arm, een zwaard in zijn hand en een vernield hakenkruis aan zijn voeten.

Nog een foto en een foto van het nemen van de foto. Treptower Park moet je echt even bezoeken als je in Berlijn bent.

Misschien vind je dit ook leuk:

Reacties

  1. Wat een prachtige foto's weeral! Mag ik nu al, voor het verschijnen van het volgende deel, zeggen dat ik zo graag naar Berlijn wil? :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt!

      En euh, terecht dat je naar Berlijn wil, zou ik zeggen! :-)

      Verwijderen
  2. Geweldige "reportage". Ik wil ook naar Berlijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Helemaal niet raar hoor, dat van dat kerkhof; ik heb net hetzelfde gevoel.
    In de wijk Treptow in Berlijn ligt een heel mooi crematorium, heel strak qua architectuur. De graven op het terrein er rond zijn dan weer heel chaotisch ingeplant, half overwoekerd... Dat contrast was echt heel mooi om te zien, ik vind het nog altijd een van de mooiste begraafplaatsen die ik ooit zag.

    Op basis van de tekst denk ik dat het zowel Joden als Duitsers kunnen geweest zijn, eigenlijk om het even wie die tegen de oorlog was (misschien zelfs eerder Duitsers, omdat van hen verwacht werd dat ze voor zouden zijn?). Ben niet zeker of ze terug in de put werden gesmeten of niet, want "verscharrt" betekent "oppervlakkig begraven". Kan dus zijn dat ze ze zich enkel verscholen in de put, maar na het ophangen simpelweg werden achtergelaten op het terrein.

    En euh, de pet van foto 2 vind ik het beste passen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oei, mja, mijn Duits... :-) Wel 'grappig' (heel verkeerd woord, maar ik vind er even geen beter) dat er in het Duits speciaal een werkwoord bestaat om 'oppervlakkig begraven' aan te duiden.

      Je bedoelt de Luigi-pet? Daarover heeft hij serieus getwijfeld om ze mee te nemen, maar de prijs was belachelijk voor iets waar hij toch nóóit buiten mee zou komen.

      Verwijderen
  4. Tss, hoezo "oei, mja, mijn Duits...". Je had het toch op die verscharrt na helemaal juist? Als ik dat woord niet toevallig een tijdje geleden in een tekst was tegengekomen, had ik dat totaal niet geweten hoor (en ik hoor tegenwoordig niets anders dan Duits)! Dus: lat opnieuw omlaag, dit keer wat je eigen kritiek op je Duits betreft ;-) Trouwens, niet dat het niet herkenbaar is hoor. 't Is precies altijd zoveel makkelijker om bij een ander perfectionisme op te merken en te denken "ale, zo streng, dat is toch niet nodig" dan bij jezelf...
    Absoluut gelijk wel dat het een beetje raar is dat voor zoiets een apart woord bestaat :-)

    Ik bedoelde inderdaad de Luigi-pet. Grappig dat hij ook effectief overwogen heeft om die te kopen! Maar inderdaad, waar draag je zoiets he? Behalve eventueel op Carnaval ofzo, maar dan wil je niet met dure dingen rondlopen natuurlijk.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri