Tijd voor het tweede fotoverslag van
Berlijn. Dagen drie en vier waren goed gevuld. Er waren dino’s, er was heel
veel Muur en mijn liefje was een flamingo. Kijk mee!
Donderdag 30/07: Scheunenviertel,
Prenzlauer Berg en Kreuzberg
De Wasserturm in de wijk Prenzlauer Berg.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de watertoren gebruikt als gevangenis. Vandaag
zijn het appartementen. Ik heb er geen idee van of een ronde woning praktisch
is, maar cool lijkt het mij in elk geval wel!
Iets verderop vonden we een joodse
begraafplaats, waar mijn vriend bij de ingang te horen kreeg dat hij een
keppeltje op moest. Het symboliseert dat hij zich onderwerpt aan God. Waarom vrouwen
zich niet moeten onderwerpen, weet ik nog altijd niet, maar ik was in
ieder geval wel blij dat ik niets op mijn hoofd moest zetten dat duizenden
anderen voor mij hadden gedragen.
Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar dit joodse kerkhof was het mooiste dat ik al had gezien. Het sprak
mij echt veel meer aan dan de keurige, netjes geharkte rijen vol gepolijste
grafstenen die je meestal bij ons ziet. Dit kerkhof was echt een woestenij, een
beetje ‘terug naar de natuur’. De graven werden overwoekerd door klimop en mos,
de grafstenen zagen er ruw uit en leken willekeurig neergegooid. De natuur
kreeg er vrij spel. Op een of
andere manier vind ik dat veel meer bij de dood passen.
Duits is niet mijn sterkste taal, maar
volgens mij staat er op die plaat boven die put dat er zich daar tijdens WOII pacifisten (‘Kriegsgegner’) – joden of Duitsers, dat is mij niet helemaal
duidelijk – verborgen hielden, die werden ontdekt, opgehangen aan de bomen en
daarna terug in de put gesmeten. Om heel stil van te worden.
In schril contrast met het kerkhof stond
de winkel die we even verderop tegenkwamen: een verkleedwinkel!
En dat kan maar één ding betekenen:
SPELEN!
Wat vind jij de beste look voor mijn
lief?
Ligt het aan mij of is dat Arnold
Schwarzenegger rechts op de tweede rij?
Door naar de wijk Scheunenviertel, waar
één van de grootste synagoges van Europa staat. Mooi langs de buitenkant, maar
jammer genoeg kon je er niet naar binnen. Nu ja, dat weet ik niet heel zeker,
maar de dikke hekken errond en de twee patrouillerende politieagenten ervoor
zagen er alvast niet erg uitnodigend uit.
Nog een kerkhof. Mijn lief wilde hier ‘eventjes’
naar binnen omdat hij had gelezen dat Duits toneelschrijver Bertolt Brecht hier
lag. Toen mijn vriend alle graven een voor een begon te bekijken, zag ik het
niet meteen goed komen. Ik haalde m’n beste Duits boven en sprak de eerste de
beste vrouw die ik tegenkwam aan. Een goede zet, zo bleek. Niet alleen kon ze
ons meteen naar Bertolt Brecht leiden, ze wist ook over alle andere mensen die
er lagen verhalen te vertellen die zelfs fascinerend waren wanneer je er maar
de helft van verstond, zoals ik. Zoals je kan zien, kwamen we ook de filosoof Hegel op dit kerkhof tegen.
Ook een grappig feitje: toen ik zei dat
ik van België kwam, was de reactie van de Duitse vrouw: ‘Ahhh, Belgien, mit der
Nasekönig.’ Wisten we meteen ook weer hoe wij bekendstaan in het buitenland.
Omdat het eventjes heel hard begon te
waaien en zelfs wat te regenen, bezochten we het Museum für Naturkunde, dat
het grootste dinosaurusskelet ter wereld bezit: dat van een brachiosaurus,
links op de foto. Verder waren er ook afdelingen met meteorieten, opgezette
dieren, allerlei vieze dingen in bokalen en mineralen. Best de moeite!
De wijk Kreuzberg. Meestal zweefde deze ‘wereldbol’
hoog in de lucht, zodat hij net als de Fernsehturm vanuit de meeste delen van
de stad zichtbaar was. Handig om je te oriënteren!
In deze wijk bevindt zich Checkpoint
Charlie, iets wat iedereen wil gezien hebben de eerste keer in Berlijn, wij dus ook. Maar uiteindelijk vonden wij het niet echt de moeite. Über-toeristisch en
artificieel.
Snel door naar een ander deel van de
wijk dus. Dit is de voorgevel van het Anhalter Bahnhof, ooit het grootste
spoorwegstation van Europa. Tijdens WOII werd het echter bijna helemaal
platgegooid. Erachter staat het Tempodrom (onderaan op de foto), een soort van
concertgebouw.
Al bij al was Kreuzberg onze minst
favoriete wijk van Berlijn.
Probeer maar eens naar deze twee cuties te kijken zonder te glimlachen.
Vrijdag 31/07: het
zuidoosten (o.a. East Side Gallery)
Vrijdag zetten we in met een tripje naar
de Müggelsee, het grootste meer van Berlijn. We hadden half verwacht de golvende
Noordzee aan te treffen aan het eind van de lange straat naar het meer toe. Zo
erg deed deze uithoek van Berlijn ons aan Blankenberge denken. Ongelofelijk
hoeveel diverse plekken één enkele stad kan herbergen.
Het enige spijtige vonden wij dat er
geen strand was. Je kon wel naar het meer kijken vanop de oever, maar een uitnodigend chillplekje zijn we niet tegengekomen
We zetten onze Berlijnse
ontdekkingstocht dus maar verder en trokken naar Köpenick, een soort van
visserseiland in het oosten van Berlijn. Je waant je in een charmant dorpje,
maar erg veel is er niet te zien. Het stadhuis is de voornaamste
bezienswaardigheid. Aangezien architectuur mij meestal nogal onverschillig
laat, was ik blij dat er net een trouw aan de gang was. Vandaar ook de draaiorgelspeler (?) voor het stadhuis.
Zo konden we dit blije beeld van
complete vreemdelingen nog meepikken. Wat het gehele Köpenick-politiekorps vlak
naast de ingang van het stadhuis stond te doen, snap ik overigens nog steeds
niet, maar het leverde wel een grappig beeld op.
Laurensliefje werd helemaal blij van de
Laurenzstrasse!
En in de namiddag kwamen we dan bij de
East Side Gallery, het langste overgebleven stuk Muur in Berlijn (1,3 km). Hier was
ik trouwens net over m’n eigen voeten gestruikeld, vandaar de spontane lach.
In 1990 hebben 118 kunstenaars uit 21
landen de Muur omgetoverd tot het grootste openluchtschilderij ter wereld. Het meest bekende stuk is wellicht dat van de kussende Brezjnev (Sovjet-Unie) en Honecker
(DDR).
Zet je schrap voor nog enkele
Muur-beelden. Vrolijk en kleurrijk!
Maar ook grauw en sinister.
Een beetje absurd.
En mysterieus.
Maar het was een aparte ervaring om dat hele stuk Muur af
te wandelen.
Nog een aparte ervaring! Let vooral op de broek die op zijn enkels hangt. Niet dat ik er iets op
tegen had, hoor. Zo’n lichaam mag je tonen van mij! De tattooed bad boy, het heeft toch iets. (Al ben ik wel heel benieuwd wat er onder dat paardenhoofd zit.)
Ja, hij stond erin, hé…
Aparte muurschilderingen. Dit is niet
meer op De Muur trouwens. Ik weet niet wat de boodschap is achter die rechtse
foto, maar ik vind die luguber…
Het meest adembenemende beeld van onze reis vonden wij dit: Treptower Park, met het Sovjetmonument. Na enkele
trappen te hebben beklommen, trof je dit aan. De foto geeft absoluut niet weer
hoe het in het echt was/voelde, maar het geeft toch een idee. Mijn liefje
merkte terecht op dat dit evengoed een beeld uit Noord-Korea had kunnen zijn.
Ik blijf het bizar vinden hoeveel
verschillende ‘gezichten’ Berlijn wel heeft.
Dit heeft m’n liefje goed op foto gezet,
vind ik. Het geeft een béétje weer hoe imposant het in de werkelijkheid was!
Een beeld dat ik even in stilte in mij moest
opnemen…
In 1945 werden hier (onder het gras neem
ik aan?) 5000 Russische soldaten begraven die omkwamen bij de slag om Berlijn.
Achter de massagraven staat dit bronzen
beeld van een Russische soldaat met een Duits kind “dat hij heeft gered van de
gruweldaden van de nazi’s” op zijn arm, een zwaard in zijn hand en een vernield
hakenkruis aan zijn voeten.
Nog een foto en een foto van het nemen
van de foto. Treptower Park moet je echt even bezoeken als je in Berlijn
bent.
Misschien vind je dit ook leuk:
Wat een prachtige foto's weeral! Mag ik nu al, voor het verschijnen van het volgende deel, zeggen dat ik zo graag naar Berlijn wil? :-)
BeantwoordenVerwijderenBedankt!
VerwijderenEn euh, terecht dat je naar Berlijn wil, zou ik zeggen! :-)
Supermooi reisverslag!
BeantwoordenVerwijderenBedankt!
VerwijderenGeweldige "reportage". Ik wil ook naar Berlijn!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel, Christel. :-)
VerwijderenHelemaal niet raar hoor, dat van dat kerkhof; ik heb net hetzelfde gevoel.
BeantwoordenVerwijderenIn de wijk Treptow in Berlijn ligt een heel mooi crematorium, heel strak qua architectuur. De graven op het terrein er rond zijn dan weer heel chaotisch ingeplant, half overwoekerd... Dat contrast was echt heel mooi om te zien, ik vind het nog altijd een van de mooiste begraafplaatsen die ik ooit zag.
Op basis van de tekst denk ik dat het zowel Joden als Duitsers kunnen geweest zijn, eigenlijk om het even wie die tegen de oorlog was (misschien zelfs eerder Duitsers, omdat van hen verwacht werd dat ze voor zouden zijn?). Ben niet zeker of ze terug in de put werden gesmeten of niet, want "verscharrt" betekent "oppervlakkig begraven". Kan dus zijn dat ze ze zich enkel verscholen in de put, maar na het ophangen simpelweg werden achtergelaten op het terrein.
En euh, de pet van foto 2 vind ik het beste passen ;-)
Oei, mja, mijn Duits... :-) Wel 'grappig' (heel verkeerd woord, maar ik vind er even geen beter) dat er in het Duits speciaal een werkwoord bestaat om 'oppervlakkig begraven' aan te duiden.
VerwijderenJe bedoelt de Luigi-pet? Daarover heeft hij serieus getwijfeld om ze mee te nemen, maar de prijs was belachelijk voor iets waar hij toch nóóit buiten mee zou komen.
Tss, hoezo "oei, mja, mijn Duits...". Je had het toch op die verscharrt na helemaal juist? Als ik dat woord niet toevallig een tijdje geleden in een tekst was tegengekomen, had ik dat totaal niet geweten hoor (en ik hoor tegenwoordig niets anders dan Duits)! Dus: lat opnieuw omlaag, dit keer wat je eigen kritiek op je Duits betreft ;-) Trouwens, niet dat het niet herkenbaar is hoor. 't Is precies altijd zoveel makkelijker om bij een ander perfectionisme op te merken en te denken "ale, zo streng, dat is toch niet nodig" dan bij jezelf...
BeantwoordenVerwijderenAbsoluut gelijk wel dat het een beetje raar is dat voor zoiets een apart woord bestaat :-)
Ik bedoelde inderdaad de Luigi-pet. Grappig dat hij ook effectief overwogen heeft om die te kopen! Maar inderdaad, waar draag je zoiets he? Behalve eventueel op Carnaval ofzo, maar dan wil je niet met dure dingen rondlopen natuurlijk.