aMuse Rouge

Dit gerecht brengt de Italiaanse zon naar eender welk land op eender welk moment. Op 28 november 2012 verlichtte het onze Lierse huiskamer. Ik kan niet geloven dat ik 219 verschillende gerechten(*) (ja, ik houd een boekje bij) heb gewacht alvorens dit te maken. Instant Italië voor twee. Parmigiana di Melanzane Wat heb je nodig? Groentjes Een rode ui , een groot teentje knoflook , een aubergine en een tomaat . Kruiden Verse basilicum , peper , zout en kaneelpoeder . En ook nog Olijfolie , tomatenpassata (ongeveer 350 g), een beetje ketchup , 2 bolletjes mozzarella en vers geraspte Parmezaanse kaas of Grana Padano (echt waar, ik proef geen verschil). Wat moet je doen? De tomatensaus maken Snipper de rode ui en de knoflook fijn. Stoof beide aan in olijfolie in een potje waarvan je een deksel hebt. Wanneer de ui zacht is, mag de tomatenpassata erbij. Kruid met peper, zout en een snuifje kaneelpoeder. Voeg wat ketchup toe voor een subtiele zoet...

Wat kan je allemaal doen met een pompoen? Een lasagne bijeen experimenteren die past bij het seizoen! Dit recept groeide in mijn pan (eigenlijk pot) zonder plan. Niet dat ik er op voorhand niet over had nagedacht, integendeel. Ik wilde al een tijdje een lasagne maken met pompoen, maar ik kwam niet met mezelf overeen wat er allemaal bij te doen. Ik heb zolang getwijfeld tot ik mezelf gek maakte en dacht: kom kind, begin er gewoon aan! Ik kokkerelde een herfstlasagne bij elkaar die mijn eigen verwachtingen overtrof. En ook die van Myrtille. En ook die van Fandango. En wat het strafste is van allemaal: Merlot, mijn lief die voor de lasagne de oven in ging nog half in paniek deed van “Hoe geen kaassaus of wat?”, kon tweeënhalve portie later niet meer kiezen tussen deze herfstlasagne (zonder kaassaus!) en de traditionele lasagne bolognese, voordien nog zijn lievelingsgerecht. Dit recept is voor vier grote eters, want je moet al heel erg je best doen om lasagne te maken voor twe...

Nankin, Merlots kleine broer, zit al sinds 17 september op Erasmus in Milaan. En omdat zijn mama Myrtille, stiefpapa Fandango, grote broer Merlot en ikzelf hem eenvoudigweg niet langer dan enkele weken kunnen missen, stapten wij alle vier zo’n anderhalve maand later ook op het vliegtuig met de Italiaanse modehoofdstad als bestemming. Blanche, een vriendin, vertelde me enkele weken voor ons vertrek dat Milaan maar best de eerste stad kan zijn die je bezoekt in Italië. Als je eerder al een andere Italiaanse stad hebt gezien, zo zei ze, is Milaan een beetje een teleurstelling. Ik hechte er niet veel geloof aan. Ik bedoel, ik was geïnformeerd. Eat, Prey, Love, Letters to Juliet, Under the Tuscan Sun , ik had ze allemaal gezien. En de films zijn het er allemaal over eens: Italië is een land vol zon, rust, idyllische landschappen, lekker licht eten en vooral massa’s pasta! Toen ik op 1 november 2012 voor de allereerste keer een voet, gehuld in een fashionable bot, aan grond zette in...

Once upon a day in July 2010… ‘Heel goed hoor, heel leuk.’ Keer op keer hoor ik dezelfde leugen uit mijn mond komen, steeds vergezeld van mijn intussen op punt gestelde onoprechte glimlach. De bijhorende vraag is de volgende: ‘En, hoe gaat het op je werk?’ Het waarheidsgetrouwe antwoord is dat het niet heel goed en niet heel leuk is. Ik voel me niet goed. Ik zit in een ernstig dipje. Ik kan mezelf niet zijn. Ik verlies elke dag een stukje van wie ik was en ik kan mezelf nog amper herkennen. Dat is het echte antwoord. Maar dat kan je niet zomaar tegen iedereen zeggen. Mensen verwachten dat alles goed gaat. Mensen willen enkel horen dat alles heel goed meevalt. Dan kunnen ze glimlachen en zeggen ‘Oh, dat is goed.’ op hun ‘Ik ben echt blij voor jou’-toon. Dat zouden ze niet kunnen doen als ik hen het echte antwoord zou geven. Ze zouden niet weten hoe erop te reageren. Het echte antwoord zou iedereen ongemakkelijk maken. Dus ik lieg. Telkens opnieuw. Ik ben eigenlijk niet gemaakt om...

Once upon a day in June 2010… Waarom gaan de meeste dingen die ik schrijf rechtstreeks of onrechtstreeks over Illiveris? Die vraag stel ik mezelf al een tijdje. Vanavond kwam het antwoord plots in me op. Het is niet zo dat ik niets anders heb te vertellen. Ik zou kunnen schrijven over Ettie, mijn beste vriendin sinds altijd, tenminste in mijn herinneringen. Ze woont op minder dan één minuut wandelen van mij, wat maakte dat we elke dag aan elkaars deur stonden. We konden uren praten, over alles. Het heeft lang aangevoeld alsof wij elkaar vervolledigden. Voor ik Briseis was, was ik Utah. En Utah kon niet bestaan zonder Ettie, of omgekeerd. Ettie en Utah Nu hoor of zie ik haar helemaal niet meer. De reden daarvoor is mij op dit punt compleet onbekend. Ik weet niet wat er is gebeurd. Als ik in een pessimistische bui ben – en ik bid, hoop en wens met heel mijn hart dat ik niet moet zeggen ‘realistische bui’ – denk ik dat ‘het leven’ is wat is gebeurd. Misschien zijn we simp...

Ik was net voor de eerste keer in Italië(*), land vol eten waar ik zo van hou. De Italiaanse keuken is met voorsprong mijn favoriet. Merlots en mijn keukenkasten zijn het net niet beschamende bewijs. Ze puilen te allen tijde uit van de ontelbare pastasoorten, de olijfolies en de balsamico’s, en dat is enkel mijn schuld dankzij mij. Pastasauzen maak ik het liefst omdat je er eindeloos mee kan variëren, experimenteren en imponeren. Alles in één pot klaarmaken en op één hoop opeten, dat vind ik het leukst. Verschillende smaken sudderend samengesmolten, dat vind ik het lekkerst. Ik bedoel maar, het was gewoon fysiek onmogelijk voor mij om met lege handen terug te komen van Italië. Echt. Zeker wanneer ik de afdeling Food Market van La Rinascente in Milaan – also known as Pasta Heaven! – aanschouwde. Pasta! Polenta! Risotto! Olijfolie! Balsamico! Kruiden! Ik wist niet waar ik eerst moest kijken. Al het lekkers wat de hele laars te bieden heeft, zomaar bijeen, op één afdeling. Enkel v...

Mijn passie voor koken ontlook in 2010… Niet het ‘OK, ik zal SM-seks een kans geven’-gedeelte. Ook niet het ‘Ik ensceneer een diefstal om de aanrijding door mijn zoon te verbergen’-gedeelte. Of het ‘Ik val voor de psychopaat die mijn man heeft vermoord’-gedeelte. Je zal me nooit zien trouwen met een man die verdacht wordt van de moord op zijn vrouw. Waarschijnlijk zal je mij gewoon nooit zien trouwen. Ik zou al zeker geen zwangerschap faken. Nog minder aan de drank raken. Maar wat ik wel doe en nog veel meer zou willen kunnen doen, met alle passie in mij, is koken. Geschreven op: 29 mei 2010 En soms, heel af en toe, worden wensen werkelijkheid. Chili con carne