aMuse Rouge

De laatste weken lijkt mijn blogje eerder op een autoblog dan op een kookblog. Niet dat ‘autoblog’ waarschijnlijk echt een soort blog is, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Ik schrijf over wat mij bezighoudt. En de laatste weken denk ik nu eenmaal veel minder na over weekmenu’s, recepten en kookboeken, en veel meer over parkeren , de autostrade en autootjes die ik wil kopen . Daarbij komt nog dat Merlot een tijdje zonder computer zat, waardoor ik zonder (mooie) fotootjes zat. En dat kon ik dan weer gebruiken als handig excuus, want een weekmenu en recepten zonder foto’s zijn – om eventjes schaamteloos een populaire zoekterm te gebruiken – als rodekoolsoep zonder rodekool. Terwijl mijn rijlesverslagjes het net wél vooral van de woordjes moeten hebben. Maar zelfs in deze vreemde car kinda trumps cooking -fase moet wel nog steeds worden gegeten en dus ook gekookt. Bovendien heb ik niet langer een excuus om niet te tonen wat dat was, aangezien Merlot mij ondertussen heeft gelee...

Amper anderhalve maand geleden wist ik amper welke pedaal de koppeling, welke de rem en welke de gas was, en had ik mij nog nooit van m’n leven in het verkeer gewaagd achter het stuur van een auto. Weldra mag ik een blauwe ‘L’ kleven op de achterruit van een auto, in die auto stappen en ermee wegrijden naar eender waar. Maar niet voordat ik heb gevraagd of ze die ‘L’ niet in het roos hebben! In amper anderhalve maand tijd heb ik heel veel geleerd, en dan vooral dat je heel veel dingen kan leren in amper anderhalve maand tijd… Rijden, Rouge, rijden! Na de Podrace van de vorige dag, had ik alles geleerd. In theorie althans. In de praktijk blijf ik  dezelfde foutjes maken alsof ik het hoofdpersonage ben in de film Memento .  Zo moet mijn instructeur mij er altijd, maar echt àltijd, aan het begin van mijn les aan herinneren dat ik de handrem moet afzetten. Mijn antwoorden evolueerden van “ah, ja” naar “oeps, inderdaad”, naar “oh, ja” naar “hoe kan ik dat nu tel...

Amper anderhalve maand geleden wist ik amper welke pedaal de koppeling, welke de rem en welke de gas was, en had ik mij nog nooit van m’n leven in het verkeer gewaagd achter het stuur van een auto. Weldra mag ik een blauwe ‘L’ kleven op de achterruit van een auto, in die auto stappen en ermee wegrijden naar eender waar. Maar niet voordat ik heb gevraagd of ze die ‘L’ niet in het roos hebben! In amper anderhalve maand tijd heb ik heel veel geleerd, en dan vooral dat je heel veel dingen kan leren in amper anderhalve maand tijd… Rijden, Rouge, rijden! Het enige wat ik nog niet had gedaan, was De Autostrade. Hij wist het. Ik wist het. Het leek wel alsof er een roze olifant meereed in de auto. “Dus dan gaan we dat eens doen, hé,” zei mijn rij-instructeur even vrolijk als altijd. “De autostrade… hm… o… kee…,” zei ik op een ‘we-staan-ervoor-dus-we-moeten-erdoor’-toon. Ik heb nog nooit een greintje ongerustheid of twijfel kunnen bespeuren bij mijn instructeur. Ik begrijp er ...

Wat kan je allemaal doen met een pompoen? Nog eens soep maken en er verwaand paprikapoeder in doen! De seizoenen volgen, ik doe daar niet zo fanatiek aan mee. Zeker niet wanneer die seizoenen zichzelf niet eens volgen. In theorie is het bijna zomer, maar in de praktijk valt dat hoegenaamd niet op. Deze soep misstond dus helemaal niet tijdens jun-ember. En de mensen die veel meer dan ik wakker liggen van seizoensgebonden eten, kunnen gerust ademhalen: ik haalde de pompoen uit onze diepvries en toen ze erin belandde, was het wel degelijk volop pompoenseizoen. Het resultaat van mijn eerste experiment met Pimentón de la Vera , het gerookt paprikapoeder met streken, was niet zo denderend. Na mijn tweede experiment, dit soepje, wist ik echter zeker dat het niet aan de Pimentón op zich lag, maar vooral aan de dosering en ook wel aan het feit dat je even aan de smaak moet wennen. Dat laatste weet ik doordat deze soep elke dag lekkerder leek te worden! Op dag 1 was ik tevreden, op d...

Iets meer dan een maand geleden wist ik amper welke pedaal de koppeling, welke de rem en welke de gas was, en had ik mij nog nooit van m’n leven in het verkeer gewaagd achter het stuur van een auto. Over minder dan een week (ja echt, een week!) mag ik een blauwe ‘L’ kleven op de achterruit van een auto, in die auto stappen en ermee wegrijden naar eender waar. Maar niet voordat ik heb gevraagd of ze die ‘L’ niet in het roos hebben! In amper anderhalve maand tijd heb ik heel veel geleerd, en dan vooral dat je heel veel dingen kan leren in amper anderhalve maand tijd… Rijden, Rouge, rijden! “Uh-oh, dit is Antwerpen…” Met die onheilspellende woorden reed ik “’t Stad” in. Normaal herken ik geen wegen. Het zou goed kunnen dat mijn rij-instructeur mij al zes lessen lang hetzelfde toertje laat doen. Maar de weg van mijn stad naar het Stad ken ik dankzij mijn studietijd maar al te goed. Na een tijdje kreeg ik door dat de links’jes en rechts’jes die mijn rij-instructeur me de...

Iets meer dan een maand geleden wist ik amper welke pedaal de koppeling, welke de rem en welke de gas was, en had ik mij nog nooit van m’n leven in het verkeer gewaagd achter het stuur van een auto. Over minder dan een week (ja echt, een week!) mag ik een blauwe ‘L’ kleven op de achterruit van een auto, in die auto stappen en ermee wegrijden naar eender waar. Maar niet voordat ik heb gevraagd of ze die ‘L’ niet in het roos hebben! In amper anderhalve maand tijd heb ik heel veel geleerd, en dan vooral dat je heel veel dingen kan leren in amper anderhalve maand tijd… Rijden, Rouge, rijden! “Uh-oh, dit is Antwerpen…” Met die onheilspellende woorden reed ik “’t Stad” in. Normaal herken ik geen wegen. Het zou goed kunnen dat mijn rij-instructeur mij al zes lessen lang hetzelfde toertje laat doen. Maar de weg van mijn stad naar het Stad ken ik dankzij mijn studietijd maar al te goed. Na een tijdje kreeg ik door dat de links’jes en rechts’jes die mijn rij-instructeur me de...

Iets meer dan een maand geleden wist ik amper welke pedaal de koppeling, welke de rem en welke de gas was, en had ik mij nog nooit van m’n leven in het verkeer gewaagd achter het stuur van een auto. Over minder dan een week (ja echt, een week!) mag ik een blauwe ‘L’ kleven op de achterruit van een auto, in die auto stappen en ermee wegrijden naar eender waar. Maar niet voordat ik heb gevraagd of ze die ‘L’ niet in het roos hebben! In amper anderhalve maand tijd heb ik heel veel geleerd, en dan vooral dat je heel veel dingen kan leren in amper anderhalve maand tijd… Rijden, Rouge, rijden! O nee! Ik bevestig het cliché! Ik ben een vrouw en ik kan niet parkeren. Nu ja, toch niet hoe het zou moeten. Het klinkt nochtans simpel. Wanneer je ze uitschrijft, neemt parkeren niet zoveel stapjes in beslag als keren. Dit is hoe het zou moeten: naar rechts pinken – naast de geparkeerde auto gaan staan waarachter je moet parkeren – in achteruit zetten – spiegels kijken – achterui...