Soms stopt de stroom van woorden en laten letters een verdovende leegte achter in m’n hoofd. Wanneer tranen het halen van de lach. Het donker van het licht. De regen van de zonneschijn. En het zwart van de vereende krachten van de regenboog. Dan zijn gedachten ondraaglijk en woorden nooit genoeg. Dus ze stoppen. Mijn woorden zullen opnieuw beginnen sijpelen en dan weer stromen, zoals ze altijd doen. Maar nu even niet. Nu even niets. Twee sterren aan de hemel. Verder niets. Voor Petit Pois en Petite Pea. Twee sterren aan de hemel