aMuse Rouge

…elke dag opnieuw, al 3 jaar lang. Om elke en eender welke reden. Hier zijn er enkele: …omdat hij mij onverwacht een kus op m’n voorhoofd komt geven terwijl ik lig te rusten op de zetel. En omdat we samen lachen omdat ik zo schrik wanneer hij dat plots doet. …omdat hij ’s nacht plots uit bed stapt om een boek te nemen en hij eventjes voor me voorleest. …omdat we samen lachen wanneer we liedjes waarvan we de tekst eigenlijk niet helemaal – of helemaal niet – kennen, proberen mee te zingen in de auto. …omdat hij mij helpt kalm te blijven. Of toch kalmer dan dat ik zonder hem zou zijn. …omdat hij zo mooi kan schrijven. …omdat hij drie kommen van mijn Chinese tomatensoep opsmikkelt. …omdat hij ervoor zorgt dat ik niet op m’n poep val in het midden van de Meir. …omdat hij enthousiast voor me is wanneer ik over koken praat. …omdat hij me wil tonen hoe goed hij mensen kan doodschieten in een computerspelletje en hij het erg vindt dat het net wanneer ...

Als ik niet zeg dat ik deze week geen twee keer vlees heb gemaakt, zelfs niet met een beetje verbeelding of een creatieve interpretatie van het getal twee, zouden jullie dat dan merken? Nee, hé? Poppequiche WEEK 4 : EEN KWARTET PRIMEURS Vrijdag 18 januari 2013:         Preipuree met warm gerookte gebakken zalm Zaterdag 19 januari 2013:      Quiche à l’italienne , door Merlot omgedoopt tot Poppequiche Zondag 20 januari 2013:        Eten bij Gourmand & Maure                                                Pasta met gehakt, aubergine en tomaten-muntsaus Maandag 21 januari 2013:      Falafel met tomatencouscous Dinsdag ...

Het grijpt mij aan, de nieuwe fotoserie van de Nieuw-Zeelandse fotograaf Henry Hargreaves. De foto's tonen wat bekende ter dood veroordeelden kozen als hun laatste avondmaal. De fotoreeks heet dan ook zeer toepasselijk No Seconds . Die naam alleen al geeft mij de kriebels. Maar misschien heb jij meer nodig? Een beeld spreekt soms écht meer dan duizend woorden, niet? Waarom Henry Hargreaves de fotoreeks No Seconds maakte? Dat legt hij zelf natuurlijk het beste uit: “Hopefully with these images, you will be able to think about the condemned man as an individual. I hope that people can look beyond the crime, and stir some empathy for another human being.” Zelf kan/wil/durf ik er zelfs niet over nadenken, maar wat zou het laatste zijn dat jij wil eten? Bron foto's: klik !

Ongeveer drie maanden geleden: “Pinterest zou echt wel iets voor jou zijn! Maak anders eens een account aan? Ongeveer twee maanden geleden: “Jij zou Pinterest echt wel leuk vinden, hoor! Waarom probeer je het eens niet?” Ongeveer één maand geleden: “Je weet toch dat je Pinterest bijvoorbeeld kan gebruiken om recepten te zoeken, hé? Je moet écht een Pinterest-account aanmaken!” *** Merlot probeerde mij al een tijdje op Pinterest te krijgen. Mijn antwoord op elk van zijn pogingen was steeds een variant van “Uhu, misschien wel. Ik zal wel eens een Pinterest-account aanmaken. Ooit. Ik zal nog wel zien.” Waarna ik vrolijk weg trippelde, waarschijnlijk richting keuken. De reden van mijn terughoudendheid was niet dat ik eraan twijfelde of Pinterest wel iets voor mij zou zijn. Integendeel, ik wimpelde het af zoals alleen ik dat kan omdat ik net zeker wist dat het sowieso iets voor mij zou zijn. Pinterest zou mij toegang verschaffen tot een hele wereld vol nieuwe recep...

Weet je nog toen ik zei dat ik minstens twee keer per week vlees uit m’n diepvries moest wegwerken? Geloofde je dat? Wel, ik was toen vergeten te specificeren dat wanneer ik twee keer per week vlees op het menu zet, maar er maar één stukje vlees uit de diepvries verdwijnt, dat ook telt. Dus ik heb niet gefaald! Hé? Hé? Marokkaans-mediterrane quinoasalade WEEK 3: QUINOADOOP Vrijdag 11 januari 2013:         On verra Zaterdag 12 januari 2013:      Huwelijksfeest Ecarlate & Céladon Zondag 13 januari 2013:        Paddenstoelenpasta à la truffe met scampi’s Maandag 14 januari 2013:      Kruidige pompoencouscous Dinsdag 15 januari 2013:       Preipuree met zure room en zalm                        ...

Whoops, twee keer veggie, één keer vis en één keer scampi’s. En dat terwijl ik eigenlijk een vleesinhaalbeweging had moeten doen na mijn diepvriespaniek van vorige donderdag … *** Laat ik opnieuw beginnen. Hoera, ik heb deze week gehakt en steaks uit de diepvries weggewerkt, en vorige week ook al rundertournedos! En niets daarvan was slecht geworden! Mijn paniek was dus een beetje overdreven. Mijn nieuwe, voor mij meer haalbare, strategie is om minstens twee keer per week vlees te maken, wat maakt dat ik geslaagd ben deze week. Met vlag en wimpel, with flying colours , al die dingen! Paddenstoelenpasta à la truffe WEEK 2: DIEPVRIESPANIEK Vrijdag 4 januari 2013:           De beste spaghetti van de wereld Zaterdag 5 januari 2013:        Joepie, er is nog spaghetti over! Zondag 6 januari 2013:          Luxueuze paddenstoelenrisotto (met...

Oké, oké, ik weet het, ik loop al meteen een week achter, maar weken sluipen stiekem veel sneller voorbij dan je zou denken! Een andere reden voor mijn eerste weekmenu met vertraging is dat ik lang heb getwijfeld óf ik wel zou weekmenu’en op mijn blog. Ik vond vind het een beetje een enge gedachte: iedereen die zomaar kan lezen wat er elke dag bij jou op tafel komt. Nu ja, in de praktijk is ‘iedereen’ mijn (voorlopig) enkele tientallen lezers. En zelfs in theorie kan ‘iedereen’ nooit meer worden dan iedereen die Nederlands spreekt. Toch? Maar toch: het stààt er dan wel, zo ergens online, te staan en al. En ik kan er niet aan doen, maar ergens in m’n achterhoofd hangt altijd deze vervelende vraag rond: ‘Wie weet wie leest er stiekem allemaal mee?’ Indien jij één van die stiekemerds bent, maak je dan gerust bekend in de commentaar, voor mijn gemoedsrust en al. En ook wel gewoon omdat ik blij word van commentaar. Tenzij van negatieve commentaar. Zoiets in de zin van: ‘Hoeveel pasta...

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen ...

Het vraagteken achter ‘Weekmenu?’ werd plotsklaps een uitroepteken toen ik daarstraks thuiskwam en Merlot vond met dit cadeautje… Keukenagenda 2013 Zo snel veranderen die leestekens soms, de stiekemerds! Nu ja, ik deed al van weekmenu, hoor. Al sinds Merlot en ik in ons eigen huisje wonen. Maar altijd voor mezelf en altijd op losse blaadjes, nooit om met wie dan ook te delen op een blog en in zo’n mooi boekje! Vanaf nu wel dus, want nu heb ik een blog én een boekje! En welke week kan er nu mooier zijn om te starten met iets nieuws dan de allereerste van het 2013 de jaar (als je pas na Christus begint te rekenen wel, hé)? Het jaar dat volgens de Maya's nooit had mogen zijn, dat stelletje deugnieten. Cadeautje! Mijn jaar weekmenu’en heeft me wel geleerd dat een weekplanning verandert. Altijd. Want dan moet je ongepland bij (schoon)ouders gaan eten. Of op restaurant, als je geluk hebt. Dan heb je plots zin in iets anders. Dan vind je dit of dat niet in de winkel ...